குறளின் குரல் - 202

 31^st  October, 2012

நயனிலன் என்பது சொல்லும் பயனில

பாரித் துரைக்கும் உரை.

                     (குறள் 193: பயனில சொல்லாமை அதிகாரம்)

Transliteration:

Nayanilan enbadhu sollum payanila

pArith thuraikkum urai

Nayan ilan –  improper, not yielding good to anyone speaker

enbadhu  - is one who

sollum  - is exposed (can be said by)

payanila – the pointless or useless

pArithth(u) – that too in detail

uraikkum – speaking on a

urai - subject

The word “Nayan” has the following different word meanings in Tamil lexicon. “Good”, “Proper”, “Happiness” are some of them.  vaLLuvar has handled this to mean things said that are improper, not yielding good.  Parimelazhagar means this as “just”. Even that seems proper as “just” means “proper”. After all improper things are are unjust too.

When a person speaks about useless things in detail and pointless, then we can identify him to be a person of vain-speech.  When a person speaks, either it should yield good things to the person or to others. When that is not the case, then it is only“vain-speak”.  Even if it is vain-speak, but short, at least time is saved for everybody and what is said may even be forgotten.  Vain-speech in much detail, exposes the the speaker and irritates the listeners and will not yield any use to anyone; this is what is implied by this kuraL.

“Vain-speaker is exposed by the pointless

  Talk in detail yielding no good and useless”

நயன் இலன் – நன்மையில்லா அல்லது முறையற்ற வீண்பேச்சாளன்

என்பது - என்பதைக்

சொல்லும் - காட்டிக்கொடுத்து விட்டும்

பயனில – வீண்பொருளை, உதவாக் கருத்துக்களை

பாரித்து – வித்தரித்து, பெருக்கி, விரிவாக

உரைக்கும் - பேசுகின்ற

உரை - பேச்சு

நயன் என்ற சொல்லுக்கு இன்பம், நன்மை, ஈரம், செவ்வி, முறை என்ற பலபொருள்கள் இருந்தாலும் இக்குறளில் முறையற்ற, அல்லது எவருக்கும் நன்மையைத்தராத என்ற பொருளில் ஆளப்பட்டிருக்கிறது. பரிமேலழகர் நீதி என்று பொருள் சொல்லுகிறார். அதுவும் முறையே. முறையே நீதி, நன்மை பயப்பதுவே நீதி. முறையில்லாதவை அநீதிதானே! வடமொழி கலப்பில்லாமல் சொல்லவேண்டுமென்றால் முறைமை என்றே சொல்லலாம்.

ஒருவர் வீண்பொருள்களைப் பற்றி விவரித்துப் பேசுவதை வைத்து அவரை முறையில்லாத, நன்மை விளைவிக்கா வீண்பேச்சாளர் என்று கண்டுகொள்ளலாம் என்பதையே இக்குறள் சொல்லுகிறது. ஒருவர் பேசுகின்ற பேச்சிலே அவருக்காவது, மற்றவருக்காவது பயன் இருக்கவேண்டும். அவ்வாறு இல்லாமையின் அது வீண்பேச்சுதான்.  பயனில் பேச்சாயினும் சுருக்கமாயிருந்தால் மற்றவர் நேரமும் சொல்லுபவர் நேரமுமாவது செலவாகாது. விரிவாகப் பேசும் போது, பேசுபவருடைய முழு அறிவின்மையும், பேதமையும் வெளிப்பட்டுவிடும். அதனால் அவருக்கு அப்போது நினைத்துப்பேசிய பயன்மட்டுமல்லாது, வருங்காலத்தில் ஏதேனும் பயன் ஏற்பட வாய்ப்பிருந்தால் அவையும் கெட வாய்ப்பு இருக்கிறது என்பது உணர்த்துகிற குறள் இது.

இன்றெனது குறள்(கள்):

வீணாம் பொருளை விரித்துரைத்துப் பேசுவதே

மாணிலரைக் காட்டி விடும்

vINAm poruLai viriththuraiththup pEsuvadhE

mANilaraik kATTi viDum

வீண்பொருளை வித்தரித்துப் பேசுவதே நன்றில்லா

வீண்சொலரைக் காட்டி விடும்

vINporuLai viththariththup pEsuvadhe nanRilLA

vInsolaraik kATTi viDum     

குறளின் குரல் - 201

30^th October, 2012

பயனில பல்லார்முன் சொல்லல் நயனில

நட்டார்கண் செய்தலிற் றீது.

                              (குறள் 192: பயனில சொல்லாமை அதிகாரம்)

Transliteration:

Payanila pallArmun sollal nayanila

naTTArkaN seidhaliR thIdhu

Payanila  - about useless things as vain-speak

pallArmun – before many a learned people

sollal – Speaking as such

nayanila – deeds that are abhorrent, not yielding anything good

naTTArkaN – to dear friends

seidhaliR  - worse than doing such things

thIdhu – the worst wrong

Wasteful words spoken before others especially learned are worse than the worst wrong done to friends.

Here is another verse that has a similar theme like “this is worse than that”, and once again all commentators have interpreted without asking, what could be the connection between vain-speak and the harm done to friends! There is not even a hint of connotation anywhere about the connection!

When vaLLuvar wrote these verses, he must have witnessed related incidents or had some idea about what prompted him to write a verse specifically.  Unfortunately, he has not left a clue for us to really comprehend his train of thought in many verses.

Perhaps, he meant to say that because of friendship, friends could ignore and even condone harm done to them. But others would not do so, and that would cause greater harm. This is like self inflicting pain through vain-speak.

“Useless words of vain speak in public are worse

  Than harm done to friends as an act of perverse”

தமிழிலே:

பயனில – வீணாகப் ஒருவருக்கு உதவாதவற்றைப் பற்றி

பல்லார்முன் – பலர்முன்னிலையில் (அறிவுடையார் பலர்முன் என்பர் உரையாசிரியர்கள்)

சொல்லல் – பேசுகின்ற பேச்சு

நயனில – வெறுக்கத்தக்க, நன்மையில்லாச் செயல்களை

நட்டார்கண் – தம் நண்பர்களுக்குச்

செய்தலின் – செய்வதை விட

தீது – தீமையைத் தருவனவாம்

கற்றறிந்த அறிவுடையோர் முன்பாக ஒருவன் சொல்லுதல், வெறுக்கத்தக்க, நன்மையினைத்தராத செயல்களை நண்பர்களுக்குச் செய்வதைவிட் தீமையைத் தரக்கூடியதாம்.

மீண்டும், “அதைவிட இது தீது” என்கிற பொருளில் ஒருகுறள். உரையாசிரியர்கள் பலரும் இது எதனால் என்ற கேள்வி கேட்காமல் சொன்னதை சொன்னவாறே உரை செய்திருக்கிற குறள் இது. ஒருவர் பயனில்லாமல் பேசுவதற்கும் நண்பர்களுக்கு செய்யும் தீமைக்கும் என்ன தொடர்பு?  

வள்ளுவர் இக்குறள்களை எழுதிய காலத்தில், ஏதேனும் தொடர்புடைய நிகழ்வுகளோ, அல்லது இது தொடர்பான மனச்சித்திரங்களோ அவர் மனதில் எழுந்திருக்க வேண்டும். அவற்றை நாம் அறிய அவர் சொல்லிச் செல்லாதது நாம் இத்தகைய குறள்களின் முழுப்பயனை அறியவொண்ணாமல் செய்துவிட்டன.

இப்படி வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம்.  நண்பர்களுக்கும், நன்கு அறிந்தவர்களுக்கும் செய்யப்படும் நன்மையில்லாச் செயல்களை அவர்கள் வேண்டுமானாலும் நட்பின் காரணமாக, அல்லது “அறிந்தவர் தவறிச் செய்தது” என்று மன்னித்து, மறந்துவிடலாம். மற்றவர்கள் அவ்வாறு இருப்பர் என்று சொல்லமுடியாது.  வீண்பேச்சினால் வம்பை விலைக்கு வாங்குது ஒருவருக்கு தீங்காக முடிந்துவிடும்.

இன்றெனது குறள்:

நன்றிலாது நண்பருக்கு செய்தலினும் தீமையாம்

ஒன்றுமில்வீண் பேச்சுபலர் முன்

nanRilAdhu nAnbarukkuch cheidhalinum thImaiyAm

onRumilvIN pEchchupalar mun

குறளின் குரல் - 200

அதிகாரம் 20: பயனில சொல்லாமை (Restraint from useless talk)

[This chapter is about restraint from useless talk.  Speaking uselessly which have no virtues, values and wealth from virtues,  must be avoided by everyone. Lies, speaking ill of others, angry words and useless talk are all the usual faults that can come out of the faculty of speech.  Words which are of no use to self as well as other must be avoided]

29^th October, 2012

பல்லார் முனியப் பயனில சொல்லுவான்

எல்லாரும் எள்ளப் படும்.

                              (குறள் 191: பயனில சொல்லாமை அதிகாரம்)

Transliteration:

pallAr muniyap payanila solluvAn

ellArum eLLap paDum

pallAr –  For many

muniyap – to be disgusted or be angered at,

payanila – useless words

solluvAn – one who speaks such

ellArum – by everybody

eLLappaDum – reviled  (spoken lowly)

Those who speak useless words that other hate or get angry about, will be reviled or made fun of! The phrase “ellArum eLLappaDum” has been interpreted by commentators as “reviled by every body”, which is syntactically incorrect.  “ellArum” is in active voice and “eLLappaDum” is in passive voice and they don’t go together in sentence construction. If we read the phrase like “ payanila solluvAr ellArum”, it makes more sense - meaning all those who speak useless words. VaLLuvar must have intended only this way.

Subtle language nuances have been either lost during the process of transcribing from the palm leaves or must have skipped considering the volume of work, or the commentators ignored these little lapses in the sentence construction as poetic license. Also, the word “solluvAn” must also be “solluvAr” as useless talk can not be simply pinned to one gender (here masculine). After all “vain speak” is common to both genders.

“All that indulge in hated vain speak 

  Will be made fun of by all as freaks”

தமிழிலே:

பல்லார் – பலரும்

முனியப் - வெறுக்கும்படியாக அல்லது கோபப்படும்படியாக

பயனில – எந்தவித பயனுமில்லாத

சொல்லுவான் – சொற்களைச் சொல்கின்றவன்

எல்லாரும் - எல்லோராலும்

எள்ளப்படும் – இகழப்படுவான், நகைக்கப்படுவான்

பலராலும் வெறுக்கத்தக்க அல்லது கோபப்படத்தக்க, பயனற்ற பேச்சினைக் கொண்டவர்கள் எல்லோராலும் இகழப்படுவார்கள் அல்லது கேலி பேசி நகைக்கப்படுவார்கள்.  “எல்லாரும் எள்ளப்படும்” என்பதை “எல்லோராலும் எள்ளப்படும்” என்றே எல்லோரும் பொருள் செய்திருக்கின்றனர்.  சொற்றொடர் அமைப்பிலே இது சரியாக இல்லை. “சொல்லுவார் எல்லாரும்” என்றிருக்குமானால் அப்படிப் பயனில்லா பேசுகிறவர்கள் எல்லாரும் என்று பொருள் படும். சொற்றொடர் இலக்கணத்துக்கும் பொருந்திவரும்.

பிறர் பொருள் செய்திருக்கிறபடி எழுதவேண்டுமென்றால், வள்ளுவர் “சொல்வாரை எல்லாரும் எள்ளிடு வர்” என்று எழுதியிருப்பார்.  எனவே இக்குறளை “பயனில சொல்லுவார் எல்லோரும்” என்றே இருக்கவேண்டும். சொல்லுவானில் இருக்கிற முற்றெழுத்து “னகர” ஒற்றாக இல்லாமல், “ர” ஒற்றாகத்தான் இருக்கவேண்டும். பயனில சொல்லாமை “பால்” பிரிவுகளுக்கு அப்பாற்பட்டதல்லவா?

இன்றெனது குறள்:

பாரோர் வெறுக்கப் பயனீங்கிப் பேசுவார்

ஊரோ டிகழப் படும்

pArOr veRukkap payaNingip pEsuvAr

UrO digazhap paDum

குறளின் குரல் - 199

28^th October, 2012

ஏதிலார் குற்றம்போல் தங்குற்றங் காண்கிற்பின்

தீதுண்டோ மன்னும் உயிர்க்கு.

                              (குறள் 190: புறங்கூறாமை அதிகாரம்)

Transliteration:

EdhilAr kuRRampOl thangkuRRam kANgiRpin

thIdhuNDO mannum uyirukku

EdhilAr – others

kuRRampOl – like finding their faults

thangkuRRam – faults in self

kANgiRpin - if finds (thankuRRam)

thIdhuNDO – will any harm come?

mannum  - the births that continue for eternity

uyirukku  - and the soul that stays for ever.

If a person knows how to find his/her own mistakes/misdeeds like others, then will there be any harm to his/her permanent soul? – vaLLuvar ends this chapter with this question.

Those who find fault in them first will only try to mend theirs as well as others when they find faults in them and wiill not get a cheap pleasure of slander. They will be people of “just thoughts” and will not indulge in slanderous talks.

The ending of “mannum uyirkku” has been interpreted as “permanent life force”. Is there any such thing as a permanent life? Every life begins and lives its life and perishes whenever its fated end is. Hint here is the permanence of a soul, which is a dogmatic belief of the society.  Just person’s permanent soul will not face any harm in the successive births is what is hinted by vaLLuvar here.

Parimelazhagar, superficially says “permanent life”, which has not been further explained and leaves room for doubts. This verse has been suggested as a way of avoiding slander. Since it is the last verse of this chapter, vaLLuvar ends it with a thought provoking question!

“Will there be harms and hurt for a soul of eternalness

  When it can find faults of its own like it does of others?”

தமிழிலே:

ஏதிலார் - மற்றவர்களது

குற்றம்போல் – தவறுகளைக் காண்பது போல்

தங்குற்றங் – தன்னிடமிருக்கும் தவறுகளையும்

காண்கிற்பின் – ஒருவர் காண்பரேயானால்

தீதுண்டோ – தீமை வருவதுண்டோ

மன்னும் – தொடர்ச்சியாக வரும் பல பிறவிகளிலும்

உயிர்க்கு – நிலைத்திருக்கும் உயிர்க்கு

ஒருவர் மற்றவர்களிடத்தில் உள்ள குற்றங்களைக் கண்டு பேசுவதுபோல், தன்னிடம் உள்ள தவறுகளையும் காண்பாரானால், அவருடைய நிலைத்திருக்கும் உயிருக்கு தொடர்ச்சியாக வரும் பல பிறவிகளிலும் தீமைவருவது உண்டோ, என்கிறது இக்குறள்.

தன்னிடம் உள்ள தவறுகளைக் காணப் பழகி அவற்றைத் திருத்திக்கொள்ளுபவர்கள், பிறரிடம் தவறுகண்டாலும் அவற்றை திருத்தவே முற்படுவர். அவற்றைப்பற்றி அயலாரிடம் பேசும் புறங்கூறுதலை செய்து மகிழார்.

மற்றவர்கள் தவறுகளைக் காண்பதுபோல தம்முடைய தவறுகளையும் காண்பார்களானால், அவர்கள் நடுவுநிலையில் உள்ளவர்களாகவே இருப்பர். அத்தகையவர்களும் புறங்கூறுதலாகிய இழிவைச் செய்யமாட்டார்.

“மன்னும் உயிர்க்கு” என்ற முடிவிலே, நிலைத்திருக்கும் உயிர் என்று எல்லோரும் பொருள் செய்திருக்கிறார்கள். நிலையான உயிர் என்பது உண்டா? இக்குறளில் ஆன்மாவையே வள்ளுவர் குறிப்பதாகக் கொள்ளவேண்டும். உடல் அழிவது, உயிர் நிலையானது என்கிற நம்பிக்கையின்படி, புறங்கூறா (இது வெளிப்படையாகச் சொல்லப்படாமல் உள்ளுரையாக வைக்கப்பட்டது) நடுவுநிலையாளரின் நிலைத்திருக்கும்ஆன்மாவுக்கு தொடரும் பிறவிகளிலும் தீமை வருவது கிடையாது.

பரிமேலழகர், மேலோட்டமாக “நிலைப்பேறுடைய உயிர்க்கு” என்று கூறியிருக்கிறார். இதைப் புறங்கூறுதலைத் தவிர்க்கும் வழிமுறையாக சொல்லப்பட்டது. அதிகாரத்தின் இறுதிக்குறளாகையால், ஒரு சிந்திக்க வைக்கும் வழிமுறையாக இக்குறள் சொல்லப்பட்டதாகக் கொள்ளலாம்.

இன்றெனது குறள்:

மாற்றோரை தூற்றுவதும் குற்றமே என்றுணர்ந்து

ஆற்றுவார்க்கு தீதில்லை யே

mARROraith thURRuvadhum kuRRamE enRuNarndhu

ARRuvArkku thIdhillaiye

குறளின் குரல் - 198

27^th October, 2012

அறன்நோக்கி ஆற்றுங்கொல் வையம் புறன்நோக்கிப்

புன்சொல் உரைப்பான் பொறை.

                              (குறள் 189: புறங்கூறாமை அதிகாரம்)

Transliteration:

aRannOkki aRRungkol vayyam puRannOkkip

punsol uraippAn poRai

aRannOkki  - Resolved that this is the virtue meant for itself

aRRungkol  - and perform that dutyfully

vayyam  - this earth

puRannOkkip- Slandering others

punsol  -  words of blame

uraippAn – who speaks them

poRai – his burden on this earth

Slander is a lowly crime among all the crimes. Bearing is the prime ordained virtue for the earth.  Though an unbearable burden, standing by its own virtuous code of bearing, the earth is able to bear the slanderer that speaks words of blame about others. Slanderers indeed weigh down on earth.

This verse blames the slanderous talk especially behind someone’s back. Within the confines or the scope of this chapter, it is valid. But somehow the verse seems to be glorifying earth’s patience more than the speaking the ill of slander. We wonder what the need is for vaLLUvar to read scroll of honor for earth! God knows! Perhaps, if someone has asked as to why the earth still bears these worthless lives and gives them abode, he could have pointed to that being the ordained virtue of earth.

“Earth bears the slanderer, as a heavy burden

 As its bounden virtuous duty though it is laden”

அறன்நோக்கி - இதுவே எனக்கு உரித்தான அறம் என்று

ஆற்றுங்கொல் – பொறுமையாக இருக்கிறது

வையம் - இப்பூமியானது

புறன்நோக்கிப் – பிறரைப் புறம்பேசி

புன்சொல் - பழிச்சொற்களைச்

உரைப்பான் - சொல்லுகிறவருடைய

பொறை – உடல் சுமையை

புறம்பேசுவது எல்லாகுற்றங்களிலும் கீழான குற்றம் என்பதால், தாங்குவதையே தன்னுடைய கடமையாகக் கொண்ட பூமிக்கும் இது ஒரு தாளவொண்ணா சுமையாயிருந்தும், அறத்தின் வழி நின்று பிறரைப் பற்றி புறம் பேசி பழிச்சொற்களை சொல்லுகிறவரையும் இப்பூமி தாங்குகிறது.

புறம் பேசுகிறவர்கள் பூமிக்குச் சுமைபோலே என்ற கருத்தை முன்வைக்கிறது இக்குறள்!

இக்குறள் புறம்பேசுதலை கீழான குற்றம் என்கிறது, இவ்வதிகாரத்தின் வரைக்குட்பட்டு. அது பொருத்தமே! அதையும் விட, பூமியின் பொறுமையை பாராட்டிப்பேசுவதுதான் உயர்ந்து ஒலிக்கிறது. பூமிக்குப் பாராட்டு பத்திரம் வாசிக்கவேண்டியது எதற்காக. என்பது வள்ளுவருக்கே வெளிச்சம். இது எதற்காக இப்படிப்பட்டவர்களை இப்பூமி தாங்குகிறது என்று யாரேனும் கேட்டிருந்தால், அதற்காகச் சொல்லப்பட்ட குறளாயிருக்கலாம்!

இன்றெனது குறள்:

புறம்பேசி புன்சுமையை தம்கடனாய் தாங்கி

அறமாற்றும் போலும் உலகு

puRampEsi punsumaiyai thamkaDanAi thAngi

aRamARRum pOlum ulagu

குறளின் குரல் - 197

26^th October, 2012

துன்னியார் குற்றமும் தூற்றும் மரபினார்

என்னைகொல் ஏதிலார் மாட்டு.

                (குறள் 188: புறங்கூறாமை அதிகாரம்)

Transliteration:

thunniyAr kuRRamum thURRum marabinAr

ennaikkol EdhilAr mATTu

thunniyAr -  Even with the close friends and relatives

kuRRamum - finding faults 

thURRum - and slander them

marabinAr - those who have such slanderous tongue

ennaikkol - What wouldn't they do

EdhilAr - others (who are not their relatives and friends)

mATTu - with 

There is a subtle humor in this verse. We see in our daily conversations, some people wondering like this: "With friends like this, do we need enemies?" When someone slanders the close friends and relatives, what would he/she not speak about others, especially people that are not in friendly terms with them? Allusion here is that people of slandering nature, will make everybody their enemy. 

The question asked in this verse tells us something significant. We should be very careful being friends with slanderers!

"Slanderer that ill-speaks even his friends and relatives

 What would he do with or would he spare, the strangers?" 

தமிழிலே:

துன்னியார் - தமக்கு  மிக நெருங்கிய நண்பர்கள் மற்றும் உறவினர்களையும்

குற்றமும் - அவர்களது தவறுகளை

தூற்றும் - பிறரிடத்தில் தூற்றி மற்றும் புறங்கூறிப் பேசுகிற

மரபினார் - இயல்பினை உடையவர்

என்னைகொல் - என்ன செய்வாரோ

ஏதிலார் - அயலார் 

மாட்டு - இடத்தில் 

வள்ளுவரின் இக்குறளில் ஒரு மெல்லிய நகைச்சுவை ஊடாடுகிறது. இன்றைய சொல்வழக்கில் கூட நாம் இவ்வாறு சிலர் வியப்பதைப் பார்க்கிறோம். “இது போன்ற நண்பர்கள் இருந்தால் தனியாக பகைவரே வேண்டாம்” என்று சிலர் சொல்வதை நாம் கேட்கிறோம்.  தமக்கு நெருக்கமான நண்பர்களையும் உறவினர்களைப் பற்றியுமே ஒருவர் புறங்கூறிப் பேசினால், அவருக்கு இணக்கமில்லாத மற்றவர்களைப் பற்றி என்ன செய்வார் அல்லது சொல்லுவார்? இத்தகைய குணத்தினர், தங்களின் புறங்கூறும் தன்மையினால் எல்லோரையுமே பகையாக்கிக் கொள்ளுவர் என்பதுதான் உள்ளுரைக் கருத்து.

இக்குறளிலே கேட்கப்படுகிற கேள்வியின் வழியாக சொல்லப்படுகிற செய்தி, புறங்கூறுவாரோடு எல்லோருமே எச்சரிக்கையாக இருக்கவேண்டும் என்பதுதான்.

இன்றெனது குறள்:

கேளிரையே தூற்றிபழிச் சொல்வோர் பிறர்பகை

யாளியானால் என்செய் திடார்?