குறளின் குரல் - 170

அதிகாரம் 17: அழுக்காறாமை (Devoid of jealousy/Not envying)

[This chapter is about not being jealous or envious of others for their wealth, place in the society and well being. Keeping the mind dirty (azhukku) with self-fed ill feelings for others is not good for healthy life. Such feelings are born out of envy and jealousy. vaLLuvar addresses the root cause of envy and advises not to let the dirt of envy enter the mind, through out this chapter]

29^th  September, 2012

ஒழுக்காறாக் கொள்க ஒருவன்தன் நெஞ்சத்து

அழுக்காறு இலாத இயல்பு.

                  (குறள் 161:அழுக்காறாமை அதிகாரம்)

Transliteration:

ozukkARAk koLga oruvan than nenjaththu

azhukkAru ilAdha iyalbu

ozukkARAk  - ordained discipline

koLga  - must practice

oruvan - a person

than  nenjaththu – in his heart have

azhukkAru  - dirt that casues envy

ilAdha – not (having)

iyalbu - manner

Everyone must be devoid of dirty of jealousy in their mind and avoid being envious at others properity. As emphasized already in a different verse, being devoid of dirt in the mind is the primary virtue one should have. “manaththukkaN mAsilan Adhal anaithu aRan”. 

thirikaDugam is part of later Sangam anthology. The poet nallaththanAr says, among the three types of person, that will have lasting fame, is a person devoid of jealousy towards others, that are wealthy and living well. “endRum azhukkARu igandhAnum, - immoovar ninRA pugazh uDaiyAr”.  AchArakkOvai, says “envy” is one of the four bad elements not even to be entertained as a thought.

But, the feeling of jealousy in the context of love has been justified and used beautifully by many poets. Kamban, talks about a peacock running away like an enemy, being jealous of sItha’s gait. There are many poems where love has been the reason for jealousy between a man and his love.

TholkAppiyam, says, the people with jealousy will not even think of taking up the job of a teacher.

“Keeping mind devoid of the dirt of jealousy

  Must be the innate virtue of a persons legacy”

தமிழிலே:

ஒழுக்காறாக் – விதிக்கப்பட்ட ஒழுக்க நெறியாக

கொள்க - கொள்ளவேண்டும்

ஒருவன்- ஒரு மனிதன்

தன் நெஞ்சத்து – தன்னுடைய மனத்துக்கண்

அழுக்காறு – அழுக்காக இருக்கக்கூடிய பொறாமை

இலாத - இல்லாத

இயல்பு – குணத்தை தன்னுடைய சுயநிலைப்பாடாக

ஒவ்வொருவரும் தங்களிடம் மனமாசு இல்லாமல், பிறர்பால் பொறாமை கொள்ளாதிருப்பதை தங்கள் இயல்பாகக் கொள்ளவேண்டும். ஏற்கனவே இன்னொரு குறளிலே, “மனத்துக்கண் மாசிலன் ஆதன் அனைத்தறன் ஆகுல நீர பிற” என்று மனத்தின்கண் மாசு ஏற்படாமல் இருக்கவேண்டியதை வலியுறுத்தியுள்ளார் வள்ளுவர்.   திரிகடுகத்தின் ஆசிரியர், அழியாப்புகழைப் படைப்பவர்களுள், பகைமை உண்டான காலத்தும் பிறர் வளமையைக் கண்டு பொறாமை கொள்ளாதவர்களையும் சொல்லுவார்.

“என்றும் அழுக்காறு இகந்தானும், - இம் மூவர்நின்ற புகழ் உடையார்”.  ஆசாரக்கோவை, “பொய், குறளை, வெளவல், அழுக்காறு, இவை நான்கும் ஐயம் தீர் காட்சியார் சிந்தியார்” என்று சிந்திக்கக்கூடாத நான்கினுள் ஒன்றாக அழுக்காறைக் கூறுகிறது.

ஆனால் அழுக்காறு என்பதை ஒரு கவிதை நயமாக எடுத்து ஆண்ட புலவர்களும் உண்டு.  சீதையைக்கண்டு மயில் பகை உணர்வு அடைந்ததை கி.வா.ஜ அவர்கள் , கம்பரின் பம்பைபடலப் பாடலை எடுத்துக்காட்டுகிறார். “ஓடா நின்ற களிமயிலே! சாயற்கு ஒதுங்கி உள்ளழிந்து கூடா தாரின் திரிகின்ற   நீயும் ஆகம் குளிர்ந்தாயோ?”  முன்பெல்லாம் சீதையைக் கண்டால் மயில் முன்னே நிற்காமல் ஓடும்; அவளுடைய சாயலைக்கண்டு, ' இந்தச்சாயல் நமக்கு இல்லையே!' என்று அழுக்காறு அடைந்து ஒதுங்கி மனம் வெதும்பிப் பகைவரைப் போலே திரியும்”

தொல்காப்பியம் போலி ஆசிரியர்களுக்கு உண்டான குணக் குறைகளைக் கூறும்போது, அழுக்காறு கொண்டவர்கள் ஆசிரியராகும் சிந்தனை கூட இல்லாதவர்கள் என்கிறது.

இன்றெனது குறள்:

மனதில் பொறாமை உறாமை பெறுதல்

தனதொழுக்காய் கொள்ளல் நலம்

Manadhil poRAmai uRAmai peRudhal

thanadhozhukkAy koLLal nalam