மூகபஞ்சசதீ - ஸ்துதி சதகம் - 32

प्रणमनदिनारम्भे कम्पानदीसखि तावके

सरसकवितोन्मेषः पूषा सतां समुदञ्चितः ।

प्रतिभटमहाप्रौढप्रोद्यत्कवित्वकुमुद्वतीं

नयति तरसा निद्रामुद्रां नगेश्वरकन्यके ॥ ३२॥

ப்ரணமனதி³னாரம்பே⁴ கம்பானதீ³ஸகி² தாவகே

ஸரஸ கவிதோன்மேஷ: பூஷா ஸதாம் ஸமுத³ஞ்சித: ।

ப்ரதிப⁴ட மஹாப்ரௌட⁴ ப்ரோத்³யத் கவித்வ குமுத்³வதீம்

நயதி தரஸா நித்³ராமுத்³ராம் நகே³ஶ்வர கன்யகே ॥ 32॥

கம்பை நதியின் தோழியே, மலையரசன் மகளே! உன்னை துதிக்கும் நாட்தொட்டே கவிஞர்கட்கு சரள கவிதையாம் ஆதவன் உதித்து, எதிரிகளின், உயர்ந்தெழுந்து ஒளிரும், கவிதைகளாம் ஆம்பல் மலர்களை, வாடி, கண்களை மூடச் செய்கிறது.

துதிக்கும் தினமுதல் சொற்பழுத் தோர்க்குச் சுவைக்கவியாய்

உதித்தே பகலோனும், ஒன்னார்தம் ஓங்கி ஒளிர்ந்தெழுந்து

வதிகவி யாம்பல் மலர்க்கண்கள் மூடி வதங்கிடுமாம்,

நதிக்கம்பை நற்சகி, நாகாதி பன்பெற்ற நற்றவமே!

சொற்பழுத்தோர்-கவிஞர்கள்; பகலோன்-சூரியன்; ஒன்னார்-பகைவர்; வதி-உறையும்; வதங்கு-வாடு; நாகாதிபன் - இமவான்;

பொருள் விளங்கப் படிக்குமாறு: (அரும்பதச் சொற்களுக்குப் பொருளிட்டு):

துதிக்கும் தினமுதல் சொற்பழுத்தோர்க்குச் சுவைக்கவியாய், உதித்தே பகலோனும், ஒன்னார்தம் ஓங்கி ஒளிர்ந்தெழுந்து வதி கவி ஆம்பல்மலர்க் கண்கள் மூடி வதங்கிடுமாம், நதிக்கம்பை நற்சகி, நாகாதிபன் பெற்ற நற்றவமே!