குறளின் குரல் - 1198

31^st Jul, 2015

வாழ்வார்க்கு வானம் பயந்தற்றால் வீழ்வார்க்கு

வீழ்வார் அளிக்கும் அளி.

                           (குறள் 1192: தனிப்படர் மிகுதி அதிகாரம்)

வாழ்வார்க்கு - தான் பொழிதலை எதிர்நோக்கி உலகில் வாழ்பவர்களுக்கு

வானம் பயந்தற்றால் - வானம் பொழிந்து அருளுதல் போல

வீழ்வார்க்கு - காதலி வீழ்ந்த பெண்ணுக்கு

வீழ்வார் - காதலி வீழ்ந்த ஆண்மகன்

அளிக்கும் அளி - காட்டுகிற அன்பு

பொதுவாக, காதலில் வீழ்ந்த இருவர் ஒருவருக்கொருவர் காட்டிக்கொள்ளும் அன்பு, தான் பொழிதலை எதிர் நோக்கி இவ்வுலகில் வாழ்வோர்க்கு பொழிகின்ற வானம் போன்றதாம் என்றே கொள்ளலாம். ஆயினும், இவ்வதிகார ஒழுங்கினின்படி வீழ்வார்க்கு என்பதை காதலில் வீழ்ந்த பெண்ணுக்கு என்றும், வீழ்வார் என்பதை ஆணுக்கும் பொருத்தி, சென்ற குறளில் கூறியிருந்தபடி, பொருள், அறம் ஆகியக் கடமைகளுக்காகப் பிரிந்து சென்றிருக்கிற காதலன்/கணவன் திரும்புகையிலே காட்டுகிற அன்பை வானம் வாழ்வார்க்குப் பொழிதலுக்கு இணையாகக் கூறுகிறார் வள்ளுவர்.

Transliteration:

vAzhvArkku vAnam payandaRRAl vIzvArkku

vIzhvAr aLikkum aLi

vAzhvArkku – for all the lives that expect thes unfailing shower

vAnam payandaRRAl – like how the skies pour and bless them

vIzvArkku – for the maiden fallen in love

vIzhvAr – the beloved (of her) that has fallen in love with her

aLikkum aLi – the love he shows her.

Though this verse can be interpreted to be common to both that have fallen in love with each other, as per the underlying thought of the current chapter, the verse is about how the maiden considers and understands her man leaving for his duties of earning and other ethical commitments to the society. The lover that has fallen in love with his maiden, who has equally fallen in love with him, is like the bountiful showers of the skies that unfailingly pour for the lives that look forward to it.

“The love showered by the man in love to his maiden fallen for his love

 is like the unfailing rains that shower for the all lives that for their life”

இன்றெனது  குறள்:

காதலிக் கன்பர் அளித்திடும் அன்புவான்

பூதலம் உய்யபெய் தற்று

kAthali kanbar aLittiDum anbuvAn

pUthalam uyyapey daRRu

குறளின் குரல் - 1197

120: (Solitary Anguish - தனிப்படர் மிகுதி)

[In this chapter, the maiden realizes that her lover has to be away from her for earning as well as stand stead by the ethical codes of life by being useful to the family and the society around him as a man is supposed to. She also realizes that losing luster is also possible for him, as he would miss her as much as she does miss him. She says how she would make his solitary pain of separation go away, when he is back. Though VaLLuvar makes the solitary anguish common to both, he says both mostly from the perspective maiden, in this chapter too]

30^th Jul, 2015

தாம்வீழ்வார் தம்வீழப் பெற்றவர் பெற்றாரே

காமத்துக் காழில் கனி.

                           (குறள் 1191: தனிப்படர் மிகுதி அதிகாரம்)

தாம் வீழ்வார் - என்மேல் காதலில் வீழ்ந்தவர்

தம்வீழப் பெற்றவர் - என்னாலும் மிகவும் காதலிக்கப்படும் என் அன்பர்

பெற்றாரே - அக்காதலின் கனியாகப் பெற்றார் (நீங்கிச் சென்று மீளுகையில்)

காமத்துக் - இன்ப நுகற்சியை

காழில் - விதையில்லாச்

கனி - சதைப் பழம்போல

என்னைக் காதலிக்கும் என் அன்பர், என்னாலும் மிகவும் காதலிக்கப்படுபவர், பசலையே எனக்குத் தான் நீங்கித் தந்தாலும், பொருளீட்டவும், அறம் செய்யவுமே சென்றிருக்கிறார். அவர் மீண்டு வரும்போது, இன்பநுகற்சியை கொட்டையே இல்லாத அருஞ்சுவைக் கனிபோல் என்னிடமிருந்து பெறுவார் என்கிறாள் காதற் தலைவி.

காதல் என்பது காதல் நீங்கிச் சென்றதற்கு நோவதுமட்டுமல்ல! சரியான காரணத்துக்காக என்ற புரிதலும், அத்தகைய காதலனுக்கு தாம் என்ன தருவோம், பிரதியாக என்கிற சிந்தனையும் என்பதைச் சொல்லும் குறள்.

Transliterartion:

tAmvIshvAr tamvIzahp peRRavar peRRArE

kAmattuk kAzhil kani

tAm vIshvAr – He, that fell in love with me

tamvIzahp peRRavar – and also deeply loved by me

peRRArE – has got

kAmattuk – the conjugal pleasure

kAzhil – (like a) seedless

kani – fruit.

Mu beloved, who loves me so dearly, and who is loved by me also equally, will get the fruit of conjugal pleasure, that too seedless. The maiden, though suffers in “pachalai/pasalai”, understands that her beloved to has to separate from her on his work and his ethical duties to the household as well as to the society; she realizes that he has his own anguish pertinent to separation.

True love is not just feeling miserable for the loved one to leave for a valid reason; but being thoughtful of what can be given in return for a lover of such demeanor.

“That who’s fallen for me, I’ve fallen for has got

 Conjugal pleasure from me like a seedless fruit”

இன்றெனது  குறள்:

எனைக்காத லிக்குமென் அன்பர் சுவைப்பார்

எனைவிதை யில்பழம்போ லுண்டு

enaikkAda likkumen anbar suvaippAr

enaividai yilpazhampOl luNDu

குறளின் குரல் - 1196

29^th Jul, 2015

பசப்பெனப் பேர்பெறுதல் நன்றே நயப்பித்தார்

நல்காமை தூற்றார் எனின்.

பசப்பெனப் - நான் பசலையுற்றவள் என்று

பேர் பெறுதல் - பேரை ஊராரிடமிருந்து பெறுதல்

நன்றே - நல்லதே

நயப்பித்தார் - என்னைத் தன்பிரிவுக்கு உடன் படச் செய்தார்

நல்காமை - என் மீது அன்பை அருளாமையை

தூற்றார் எனின் - ஊரார் தூற்றார் என்றால்

என்னைத் தன்பிரிவுக்கு உடன்படச் செய்து தான் நீங்கி எனக்கு துன்பமே தந்தாலும், அதன் காரணமாக என் அன்பரை, அன்பு நல்காதவர் என்று ஊரார் பழி தூற்றுதலிலும், இவள் பசலை வயப்பட்டாள் என்று பலர் அறிய நேர்தல் நன்றே என்கிறாள் காதற் தலைவி.

பெண்ணை ஒரு ஆணின் அன்புக்காக ஏங்குபவளாக, ஒரு மனவலியற்றவளாக சித்தரிப்பது வள்ளுவர் கால சிந்தனையாக இருப்பினும், நிகழ் கால பெண்ணியக்கச் சிந்தனைக்கு ஒவ்வாததாகவே இருக்கிறது.

Transliteration:

Pasappenap pErpeRudal nanRE nayappittAr

nalgAmai tURRAr enin

Pasappenap – that I have grown pale in hue

pEr peRudal – to get such tag by those that see me

nanRE – is better (than)

nayappittAr – my beloved who made me agree to his leaving me

nalgAmai – his lovelessness

tURRAr enin – is not blamed by all.

My lover who convinced me to agree to his leaving, though gave only pain, I don’t want the towns people to call him loveless; I would rather have them simply blame me for growing pale in hue, the maiden shows her compassion for her lover, despite growing pale.

Perhaps, to show women as weak and lacking strength in mind was the thought of VaLLuvars’ era. The present day thinking and realities are mostly on the opposite end of the spectrum only.

“It is better that I be blamed for growing pale, colorless

 than to tag him, that convinced me to leave, as loveless”

இன்றெனது  குறள்(கள்):

அன்பிலார் என்றுநீங்கச் செய்வித்தார் பேருறார்

எனின்பசப் பும்நன் றெனக்கு

anbilAr enRunIngach cheivittAr pERuRAr

eninpasap pumnan Renakku

நயப்பித்தார் அன்பின்மை தூற்றப் படலின்

வயந்தாள் பசப்பென்ப நன்று

nayappittAr anbinmai tURRap paDalin

vayandAL pasapenba nanRu.

குறளின் குரல் - 1195

28^th Jul, 2015

பசக்கமன் பட்டாங்கென் மேனி நயப்பித்தார்

நன்னிலையர் ஆவர் எனின்.       

பசக்க மன் - பசலைப் பூக்கட்டும்

பட்டு ஆங்கென் மேனி - பொலிவிழந்து அங்கே என் உடலில் மேலும்

நயப்பித்தார் - என்னிடம் அன்பு செலுத்தின் இன்று நீங்கினவர்

நன்னிலையர் - நல்ல நிலையிலே

ஆவர் எனின் - இருப்பார் என்றால் 

       

என்மேல் அன்பு செலுத்திய அவர் இன்று நீங்கிச் சென்றதன் காரணமாக நல்ல நிலையில் இருப்பார் என்றால், என்னுடல் மேலும் பசலைப் பூக்கட்டும் என்கிறாள் காதற்தலைவி. இதையே சற்று வெறுத்துக் கூறுவதாகக் கொண்டால், “நயப்பித்தார்” என்பதை, ஆசைக் காட்டி இன்று நீங்கி மோசம் செய்தவர் என்று கொண்டால், அத்தகையவரை நம்பியதற்காக எனக்கு தண்டனையாக மேலும் பசலை பூக்கட்டும் என்று அவள் நொந்து கூறுவதாகக் கொள்ளலாம்.

Transliteration:

Pasakkaman paTTAngen mEni nayappittAr

Nannilaiyar Ava renin

Pasakka man – Let my hue grow pale

paTT(u) Angen mEni – over my body, more

nayappittAr – one who loved me dearly and left me

Nannilaiyar – in good stead and state

Avar enin – will be!

My lover that loved me so dearly has left me today; if he is going to be in good stead and state, on that count, let my body go more pale in hue, says the maiden in this verse. If the word “nayappittAr” is interpreted as his deceiving her after showing so much love, the verse could be interpreted to be said in a dejected tone and she actually wants a punishement of growing more pale, for her naivete.

“Let me grow more pale in hue for naivete, as it is my fate,

 if he who loved and now left, is going to be in good state”

இன்றெனது  குறள்:

என்னுடல் கொள்க பசப்பென்னை நீங்கியார்

நன்னிலை கொள்வாரா யின்

ennuDal koLga pasappennai nIngiyAr

nannilai koLvARA yin