மூகபஞ்சசதீ - ஸ்துதி சதகம் - 14

अक्ष्णोश्च स्तनयोः श्रिया श्रवणयोर्बाह्वोश्च मूलं

स्पृशन् उत्तंसेन मुखेन च प्रतिदिनं द्रुह्यन्पयोजन्मने ।

माधुर्येण गिरां गतेन मृदुना हंसाङ्गनां ह्रेपयन्

काञ्चीसीम्नि चकास्ति कोऽपि कवितासन्तानबीजाङ्कुरः ॥ १४॥

அக்ஷ்ணோஶ்ச ஸ்தனயோ: ஶ்ரியா ஶ்ரவணயோ: பா³ஹ்வோஶ்ச மூலம்

ஸ்ப்ருʼஶன் உத்தம்ஸேன முகே²ன ச ப்ரதிதி³னம் த்³ருஹ்யன் பயோஜன்மனே|

மாது⁴ர்யேண கி³ராம் க³தேன ம்ருʼது³னா ஹம்ஸாங்க³நாம் ஹ்ரேபயன்

காஞ்சீ ஸீம்னி சகாஸ்தி கோऽபி கவிதாஸந்தான பீ³ஜாங்குர: ॥ 14॥

காதுகள் வரை நீண்ட கண்ணழடனும், தோள்கள் வரை பரந்த தனங்களின் அழகுடனும், முகத்தாலும், சிரத்தில் அணிந்த நிலாவால் தாமரையைத் தாழ்வுறச் செய்தும், சொல்லினிமை, நடையழகால் அன்னத்தை வெட்கச் செய்தும், காஞ்சிக் கரையில் கவிதைச் செல்வத்திற்கு முளைபோல் உள்ள ஓர் உயர்ப்பொருள் ஒளிர்கிறது.

செவிவரை நீள்கண்கள் சீர்புயங் கள்வரை செல்தனங்கள்

சவியுடன், ஆசியம், சந்திரன் பூண்சிரத் தால்கயக்கொன்

அவித்து, இனியசொல், அம்மை நடையினால் அன்னமுட்க

கவிச்செல்வக் கால்போலக் காஞ்சிக் கரையுண்டு காந்தியொன்றே!

சவி-அழகு; ஆசியம்-முகம்; கயம்-தாமரை; கொன்-பெருமை; அவி-எரி; அம்மை-அழகு; உட்க-நாண; கால்-முளை;

பொருள் விளங்கப் படிக்குமாறு: (அரும்பதச் சொற்களுக்குப் பொருளிட்டு):

செவிவரை நீள்கண்கள் சீர் புயங்கள்வரை செல்(லும்)தனங்கள் சவியுடன், ஆசியம், சந்திரன் பூண் சிரத்தால், கயக் கொன் அவித்து, இனியசொல், அம்மை நடையினால், அன்னம் உட்க, கவிச் செல்வக் கால்போலக் காஞ்சிக் கரையுண்டு காந்தியொன்றே!