மூகபஞ்சசதீ - மந்தஸ்மித சதகம் - 44

मन्दारे तव मन्थरस्मितरुचां मात्सर्यमालोक्यते

कामाक्षि स्मरशासने च नियतो रागोदयो लक्ष्यते ।

चान्द्रीषु द्युतिमञ्जरीषु च महान्द्वेषाङ्कुरो दृश्यते

शुद्धानां कथमीदृशी गिरिसुतेऽशुद्धा दशा कथ्यताम् ॥ ४४॥

மந்தா³ரே தவ மந்த²ர ஸ்மிதருசாம் மாத்ஸர்ய மாலோக்யதே

காமாக்ஷி ஸ்மர ஶாஸனே ச நியதோ ராகோ³த³யோ லக்ஷ்யதே ।

சாந்த்³ரீஷுத்³யுதி மஞ்ஜரீஷு ச மஹாந் த்³வேஷாங்குரோ த்³ருʼஶ்யதே

ஶுத்³தா⁴நாம் கத²மீத்³ருʼஶீ கி³ரிஸுதேऽஶுத்³தா⁴ த³ஶா கத்²யதாம் ॥44॥

மலைமகளே! காமாக்ஷீ! உன்னழகிய புன்சிரிப்பின் ஒளிக்கு மந்தார மலரிடம் பொறாமை இருப்பதாகக் காண்கிறது. மன்மதனை எரித்தவரிடம் எப்போதும் காதல் தோற்றமும் தெரிகிறது. சந்திர ஒளிக்குவியலிடமே பெரும் பகையின் முளையும் காண்கிறது. தூய்மையான ஒன்றுக்கும், இத்தகு தூய்மையில்லா நிலை எவ்வாறுண்டாயிற்று என்று விளக்கிடு! “அஶுத்³தா⁴ த³ஶா” என்பது மாத்ஸர்யம், ராகம், துவேஷம் என்னும் தூய்மையற்ற நிலைகளைக் குறிக்கும்.

உன்மென் நகையின் ஒளிக்குத்தா ரத்தின்மேல் உண்டசூயை;

மன்மத னைச்சுட்டார் மாட்டன்பின் தோற்றம்; மதியொளிய

தன்கூட் டிடம்பெரும் தாமுளை; காமாட்சீ! சற்றுரைப்பாய்

என்தூக்கும் தூயின்மை என்றும லைப்பெண்ணே! இன்றெமக்கே!

ஒள்-ஒளி; தாரம்-மந்தார மலர்; அசூயை-பொறாமை; சுட்டார்-எரித்தார்; தா-பகை; முளை-குருத்து; தூ-தூய்மை; என்-எவ்வாறு?

பொருள் விளங்கப் படிக்குமாறு: (அரும்பதச் சொற்களுக்குப் பொருளிட்டு)

உன் மென்நகையின் ஒளிக்குத் தாரத்தின்மேல் உண்டு அசூயை; மன்மதனைச் சுட்டார் மாட்டு அன்பின் தோற்றம்; மதியொளியதன் கூட்டிடம் பெரும் தா முளை; காமாட்சீ! சற்றுரைப்பாய்! என் தூக்கும் தூயின்மை என்று மலைப் பெண்ணே! இன்றெமக்கே!