குறளின் குரல் - 1120

14^th May, 2015

காணின் குவளை கவிழ்ந்து நிலன்நோக்கும்

மாணிழை கண்ணொவ்வேம் என்று.     

                        (குறள் 1114: நலம்புனைந்துரைத்தல் அதிகாரம்)

காணின் - கண்டால் (அவள் கண்ணை)

குவளை - குவளை மலர்

கவிழ்ந்து - வெட்கி தலை கவிழும்

நிலன் நோக்கும் - பூமியைப் பார்க்கும் (மீண்டும் பார்க்கவியலாது)

மாணிழை - அழகிய அணிகளை அணிந்த பெண்ணவளின்

கண்ணொவ்வேம் என்று - கண்ணழகுக்குத் தாம் ஒப்பிலோமென்று.

அழகிய குவளைமலர், அவ்வழகிய அணிகளைப் பூண்ட பெண்ணின் கண்ணழகைக் கண்டு வெட்கும், நிலம் நோக்கும், தாமவளின் கண்ணழகுக்கு ஒப்பாக மாட்டோமென்று, என்று அழகிய தன் காதலியின் கண்ணழகைப் பாராட்டும் தலைவன் பிறரிடம் பெருமிதப்படுவதாக நயமிகு கற்பனை.

Transliteration:

kaNin kuvaLai kavizhndu nilannOkkum

mANizai kaNNovvEm enRu

kaNin – when it see her eyes

kuvaLai – the KuvaLai flower (purple water-lily)

kavizhndu – put down

nilan nOkkum – and look at the floor

mANizai – love decorated with jewels

kaNNovvEm enRu – will not compare to her eyes.

The purple water-lily will put its head down in shame, thinking that its beauty cannot compare to the beautiful eyes of the girl decorated with jewels, if it can see. A verse as if the man in lover prides about his lady-loves’ beautiful eyes!

“If the water-lily can see, in shame it will look down the ground;

 it cannot compare to jewel-decorated girls eyes be spell-bound”

இன்றெனது குறள்:

நிலம்பார்த்து நாணும் குவளைதாம் காணின்

இலமிவள் கண்ணுக்கொப் பென்று

nilampArttu nANum kuvaLaitAm kANin

ilamivaL kaNNukkop penRu