குறளின் குரல் - 1069

24^th March, 2015

இன்மை இடும்பை இரந்துதீர் வாமென்னும்

வன்மையின் வன்பாட்ட தில்.

                        (குறள் 1063: இரவச்சம் அதிகாரம்)

இன்மை - வறுமையென்னும்

இடும்பை - துன்பத்தை

இரந்து - யாசித்து

தீர்வாமென்னும் - தீர்த்துக்கொள்ளலாம் என்கின்ற

வன்மையின் - நெறியற்ற முறையிலும்

வன்பாட்டது இல் - பொறுப்பற்றவொன்று (முருட்டுத்தனம் ) வேறு இல்லை.

வறுமையின் துன்பதை, இரப்பதால் தீர்த்துக்கொள்வோம் என்கிற நெறியற்ற முறையிலும், பொறுப்பற்ற செயல் (முருட்டுத்தனம்) வேறொன்றும் இல்லை. வன்மை என்று சொல்வதேன்? இரத்தல் என்பது நெறியற்ற வழக்காம். வறுமைத் துன்பத்தை அதைக் கைகொள்ளல், இரவாமை என்கிற நெறிக்கு எதிரானதாகையால், இன்மை இடும்பையாயினும், இரத்தல் வன்மையாயிற்று. ஏன் வன்பாடு? நெறியற்ற வழி என்று அறிந்து அவ்வழியிலே செல்வதால் அது பொறுப்பின்மையும் ஆயிற்று.

Transliteration:

Inmai iDumbai irandutIr vAmennum

Vanmaiyin vanpATTa dil

Inmai - Poverty

iDumbai – that is miserable

irandu – by seeking alms, begging

tIrvAmennum – that it can be quelled

Vanmaiyin – worse that such a lowly act

vanpATTadu il – recklessness is none

There is none lowlier and reckless act than begging alms from others to quell the misery of poverty, by begging. The words vanmai and vanpAdu need some explaining. Since begging alms is not honorable, doing so is considered dishonorable and hence “vanmai”. Likewise, vanpADu is sheer recklessness in thought and action, even after knowing that something is lowly, to pursue that.

“None lowlier and reckless act other than the dishonorable

 act of begging alms for livelihood to quell poverty-miserable

இன்றெனது குறள்:

இல்லாக் கொடுமைக்காய் யாசிக்கும் புன்னெறியின்

இல்லைபொறுப் பற்றவோர்செ யல்

illAk koDumaikkAi yAsikkum punneRiyin

illaipoRup paRRavOrse yal