ராதையும் தோழியும்...

ஒரு கற்பனை உரையாடல் (கண்ணன் துவாரகைக்கு குடிபெயர்ந்து செல்கையில்)

தோழி:

ராதையே நீயிங்கு செய்வதென்ன - த்வாரகையின்

பாதையில் கண்ணன்தேர் விரைவதற்கு நிற்கையிலே?

பேதைபோல் நீயிங்கு கண்ணனின்றி கண்ணீரும்

வாதையுமாய் கழித்திடவோ காலமெலாம் காத்திருந்தாய்?

பாரங்கே கோபியர்கள் கூடிநின்று கோவென்று

ஆரமுதன் தேர்க்காலைப் பற்றிநின்று அரற்றிகண்

நீரதனை பெருக்கிநதி தீரத்தையும் மீறுகையில்

தூரமவன் செல்லுகிறான் துவளாதோ உன்மனது?

ராதை:

கண்ணனோடு ராஸமதில் களித்திருந்த காலமெல்லாம்

எண்ணத்திலே என்றென்றும் நீடித்து இருக்குதடி

தண்ப்ருந்தா சோலையதின் ஆத்மாவே ( கண்ணன்மணி | நீல மணி )

வண்ணனிங்கு வாழுகிறான் திண்ணமது என்னுளத்தில்

ஓடிவந்து கண்மறைத்து மாயமெல்லாம் காட்டியவன்

தேடிபலர் வாட்டமுற ஓடிதன்னை  ஒளித்தவந்தான்

கோடிகாலம் வாழ்ந்ததுபோல் குளிர்ந்திருக்கு உள்ளமெல்லாம்

போடியவன் போகட்டுமே போதுமவன் நினைவெனக்கு