குறளின் குரல் - 680

28^th Feb 2014

வினைபகை என்றிரண்டின் எச்சம் நினையுங்கால்

தீயெச்சம் போலத் தெறும்.

                        (குறள் 674: வினைசெயல்வகை அதிகாரம்)

வினை பகை - தொடங்கிய வினையும், அழிக்கத் தொடங்கிய பகையும் ஆகிய

என்றிரண்டின் எச்சம் - இரண்டையும் முடிக்காமல் மிச்சம் வைப்பதை

நினையுங்கால் - ஆராய்ந்தோமாயின்

தீயெச்சம் போலத் - தீயை முழுவதும் அணைக்காமல் விட்டதுபோல

தெறும் - மீண்டும் வளர்ந்து அது கெடுதலையே, அழிவையே தரும்.

தொடங்கிய செயலானாலும், பகையானாலும் அதை முடித்துவிட வேண்டும் முற்றிலுமாக. மிச்சம் வைத்தோமானால், அவை மீண்டும் வளர்ந்து அழிவுக்கே வழிகோலும். இக்குறள் முதிர்ந்த அனுபவத்தின் வெளிப்பாடு. பகைக்கு இது உண்மையே ஆனாலும், செயலுக்குமா என்ற கேள்வி எழுவது இயற்கை.

ஆனால் இன்றைய திட்டமிடப்பட்ட வினை நிர்வாகக் கோட்பாடுகளில், தொடங்கிய வினை உரிய நேரத்தில் முடியவில்லையானால், அதற்காக திட்டமிடப்பட்ட செலவும் கூடும். மாறுபட்ட வழிகளில் வேலையை முடிக்க ஆராயப்படும். வேலை நீட்டிக்கப்பட்டு வளரவே செய்யும். முடியாத வேலை அதைச் செய்தவர்களுக்கு மதிப்பையும், வேலையையும் கூட இழக்கச் செய்யும்.

Transliteration:

Vinaipagai enRiraNDin eccham ninaiyungAL

thIyechcham pOlath theRum

Vinai pagai – the work that began and the destruction of enemies that commenced

enRiraNDin eccham – the unfinished portion of both

ninaiyungAL – if thought about keenly

thIyechcham pOlath – like the remains of the incompletely extinquished fire

theRum – will bring destruction only.

Whether the work or the destruction of the enemies that commenced, should never be left unfinished. If done so, they will only yield destruction growing in maginitude again like the incompletely extinquished fire that will grow and cause only destruction.

This verse is an expression of deep experience. Though it is definitely and obviously true for quelling enemies, how would it be so for unfinished work? In Project management principles of today, it is a well known fact that if a work is not finished in time or left partially done, will only bring destruction either in terms of escalating costs or even cost employment for the workers.

“Unfinished work and enemies result in disastrous ruin

as incompletely extinquished fire’s destruction and pain”

இன்றெனது குறள்:

தீயெஞ்சத் தீமையேபோல் செய்செயலும் சூழ்பகையும்

தீயெனச் சூழுமெஞ்சி னால்

thIyenjath thImaiyEpOl seiseyalum sUzhpagaiyum

thIyenach sUzhumenji nAl

குறளின் குரல் - 679

27^th Feb 2014

ஒல்லும்வா யெல்லாம் வினைநன்றே ஒல்லாக்கால்

செல்லும்வாய் நோக்கிச் செயல்.

                        (குறள் 673: வினைசெயல்வகை அதிகாரம்)

ஒல்லும் - இயன்ற

வாய் எல்லாம் - இடங்களிலிலெல்லாம்

வினைநன்றே - செயல் நன்றாம் (செயலின்மையை விட)

ஒல்லாக்கால் - இயலாது போயினும்

செல்லும் - எவ்வாறு வினையாற்றுவோம்

வாய் நோக்கிச் - என்று இடம் நோக்கி

செயல் - வினயாற்ற வேண்டும்.

இக்குறளுக்கு உரை எழுதிய பரிமேலழகர் தண்டம் அல்லது போர் என்ற பொருளை வினையின் மேல் தருவித்து உரை செய்துள்ளார். அதையே இன்னாள் வரை பல உரையாசிரியர்களும் குருட்டுத்தனமாக பின்பற்றியுள்ளனர். இது முற்றிலும் ஊகித்துச் செய்யப்பட்டதாகவே தோன்றுகிறது. இக்குறள் மிகவும் பொதுவாக வினை செய்வதை வலியுறுத்தியேச் சொல்லப்பட்டுள்ளது.

வினை நன்றே என்பதை “போர்” செய்தாயினும் அல்லது “வலிமையைக்” காட்டியாவது செய்யவேண்டுமென்பது பொருந்தவில்லை. குறள் எழுதப்பட்ட வழியே சென்று பொருள் கொண்டால் இக்குறள் சொல்லும் பொருள் இதுதான். இயன்ற இடங்களில் எல்லாம் ஒருவர் செயலாற்ற வேண்டும்; செயலாற்றாது வாளா இருத்தல் கூடாது. அவ்வாறு இயலாத இடங்களிலும்  எவ்வாறு இங்கு ஏதேனும் செயலாற்றுவோம் என்று கண்டு செயலாற்ற வேண்டும்.

சிலர் இவ்விடத்தில் நான் செய்யத்தக்கவை ஒன்றும் இல்லை என்று செயலியக்கம் இல்லாது இருப்பர். சிலர் இல்லாத இடங்களிலும், இழுத்துப்போட்டுக்கொண்டு வேலை செய்வார்கள். வள்ளுவர் முதல் வகையைச் சேர்ந்தவர்களுக்காக எழுதிய குறள் இது. இக்குறள் சென்ற குறளின் இயற்கையான தொடர்ச்சியே. விரைந்து ஆற்றுவதை விரைந்தும், மெதுவாக ஆற்றத்தக்கவையை மெதுவாகவும் சொன்னது அக்குறள். அக்குறளும் வினையாற்றாமையை பரிந்துரைக்கவில்லை.

பரிமேலழகரது கற்பனை வளத்தையாவது பாராட்டலாம். பின்னால் உரையெழுதியவர்களின் மந்தைச் சிந்தையை வியக்காமல் என்ன சொல்வது?

Transliteration:

ollumvA yellAm vinainanRE ollAkkAl

sellumvAi nOkkich cheyal

ollum – where possible

vAyellAm – in whichever place

vinai nanRE – being engaged in deeds is good (instead of not doing anything)

ollAkkAl – even if there is none

sellum – how to own something to do

vAi nOkkich – and look for such places to do

cheyal – and act.

Most commentators have followed, rather blindly from what Parimelazhagar wrote as commentary to this verse, which is a complete surmise or guess work on his part. He has somehow brought the context of war to justify to do a deed, if need be; that does not seem to be what VaLLuvar intends to convey here. Since the verse does not seem to convey anything pertinent to “the methods of doing deeds”, Parimelazhagar has perhaps become creative in writing this commentary.

If we interpret the verse as it goes, it simply says, a person must be engaged in the act of doing something (definitely useful, purposeful) in all places. Even if there is none to do, they must look for places to be engaged. This verse simply emphasizes being engaged in the act of doing, not be in slumber of inaction. This seems a natural progression to the previous verse that expedient deeds need to be done expediently and deeds that which needs slow pace needed to be done accordingly.

While we can appreciate the creativity of Parimelazhagar, it is surprising to see the herd mentality of later day commentators.

Wherever possible own up the tasks and be in action

Even otherwise, find places to engage, avoid inaction.

இன்றெனது குறள்:

இணங்குமிடம் எல்லாம் செயல்நன்றே இன்றிச்

சுணங்கினும் செல்லிடம்செய் கண்டு

iNangumiDam ellAm seyalnanRE inRich

chuNanginum selliDamsei kaNDu

குறளின் குரல் - 678

26^th Feb 2014

தூங்குக தூங்கிச் செயற்பால தூங்கற்க

தூங்காது செய்யும் வினை.

                        (குறள் 672: வினைசெயல்வகை அதிகாரம்)

தூங்குக - நீட்டித்து மெதுவாக செய்க

தூங்கிச் செயற்பால - நீட்டித்துச் மெதுவாகச் செய்யவேண்டியவற்றை

தூங்கற்க - விரைந்து செய்க

தூங்காது - விரைந்து

செய்யும் வினை - ஆற்றத்தக்க வினைகளை

இக்குறளால் எல்லா வினைகளையும் எடுத்தோம் முடித்தோம் என்றில்லாமல், ஒவ்வொரு வினைக்கும் ஏற்ற வேகத்திலேயே செய்யவேண்டும் என்பது வலியுறுத்தப்படுகிறது. வேகம் விவேகமன்று, பதறாத காரியம் சிதறாது என்ற சொற்றொடர்கள் மெதுவாக செயலுக்கேற்ற கதியில் அந்தந்த செயல்களை ஆற்றவேண்டியதை உணர்த்துகின்றன.

எல்லாச் செயல்களுக்கும் இதுவும் பொருந்துவதல்ல. ஒரே செயலாயிருப்பினும், அதைச் செய்யும் பல காலகட்டங்களிலும் கதியானது வேறுபடுவது இயற்கை. ஒவ்வொரு செயலில் உள்ள பல பகுதிகளுக்கு பொருத்தமான கதிகளில் அவற்றை ஆற்றும் போதுதான் அச்செயல் முழுமையாக உரிய நேரத்தில் நடக்கிறது.

வணிகக் களங்களிலும் போர்களங்களிலும் நீட்டித்துச் செய்வது பகை நிலைக்கு ஆதரவாகப் போய்விடும் என்பதால், அவ்விடங்களில் வேகத்தைக் கூட்டிச் செய்வதே சிறந்தது. இதை வள்ளுவர் இரண்டாயிரம் வருடங்களுக்கு முன்னரே சிந்தித்துச் சொல்லியிருப்பது வியக்கத்தக்கது.

Transliteration:

thUnguga thUngich cheyarpAla thUngaRka

thUngAdu seyyum vinai

thUnguga – Take time to do for

thUngich cheyarpAla – what needs to be done slowly

thUngaRka – do not delay

thUngAdu –  done without delay

seyyum vinai – that which needs to be done so (without delay)

This verse stresses that not every task undertaken is to be completed in a hurry; it underscores the fact that every task is governed by appropriate speed for its successful completion. Speed is not always prudent. Unhurried approach will never bury in failure are some of the adages that denote tasks must be done appropriate speed required for each one of them.

Not every undertaking can be executed with deliberated approach. Even if it is a single task, its different phases demand different speeds of execution. This approach that is seen every day in project-management offices in corporate houses and war fields was spelled out 2000 years ago by vaLLuvar.

“That which needs delayed deliberation must be done so.

 That which needs speedy execution must also be done so”

இன்றெனது குறள்(கள்):

தாமதத்து கேற்றவினை தாமதித்தும் மற்றவை

தாமதிக்கா வேகத்தும் செய்

thAmadaththu kERRavinai thAmadhiththum maRRavai

thAmadikkA vEkaththum sei

நீட்டுவன நீட்டிச் செயல்போல் வினைக்குவேகம்

கூட்டவேண்டின் கூட்டியும் ஆற்று

nITTuvan nITTich cheyalpOl vinaikkuvEgam

kUTTAvENDin kUTTiyum ARRu