குறளின் குரல் - 425

16^th June 2013

பிழைத் துணர்ந்தும் பேதைமை சொல்லா ரிழைத்துணர்ந்

தீண்டிய கேள்வி யவர்.

                         (குறள் 417: கேள்வி அதிகாரம்)

Transliteration:

Pizhath thuNarndhum pEdhamai sollA rizhaiththuNarndh

dhInDiya kELvi yavar

PizhaththuNarndhum – Even if misunderstood

pEdhamai – (word) showing self in idiocy

solar – will not say

izhaiththuNarndh(u) – knowing whatever knowledge needs to be understood critically

InDiya – having over and above

kELviyavar – peopke of the power of listening

People that have gained knowledge by deep study, and keen listening will not utter words foolishly, even if some of their understanding of knowledge as consumed by them is wrong. The verse once again highlights the mertis of listening. The beauty of keen listening is that without much effort, the knowledge seeps into somebody’ system and makes them knowledgeable.

This can be seen in music learning environment, where some times, more than the student that learns, there could be somebody who is just listening, being a good musician.  In general, being in a learning environment, observing and listening to lessons itself coul be beneficial. There is a popular adage, “kalviyil periyan kamban” (Kamban is truly great in erudition), which is why there is another adage is also in vogue, “kamban vITTuk kaTTuth thariyum kavi pADum” (Even the weaving machine in Kamban’s household can compose poetry).

A person of detailed learning and knowledge by keen listening

Won’t utter words foolishly, even if faulty is, their understanding

பிழைத்துணர்ந்தும் - தவறாக புரிந்துகொண்டிருந்தாலும்

பேதைமை - தம்மை பேதமையில் காட்டும் சொற்களைச்

சொல்லார் - சொல்லமாட்டார்கள்

இழைத்துணர்ந்(து) - அறியவேண்டியவற்றை நுணுக்காமாக உணர்ந்து

ஈண்டிய - மேலும் கூடிய

கேள்வியவர் - கேள்வியறிவினை உடையவர்

மிகுந்த நுணுக்கமாக, அறியவேண்டியவற்றையெல்லாம்  கற்று உணர்ந்து,  மேலும், கேட்டுணர்ந்து கேள்வியால் கூடிய அறிவினர், சில நேரங்களில் குறைபட அறிந்திருந்தும், அவர்கள் பேசும்போது அதுவும் அவர்களது பேதமையை வெளிப்படுத்தாது. அதாவது அவர்கள் பேச்சிலே அவர்களே அறியாமல் பொருள் பொதிந்தே இருக்கும். கேள்வியின் சிறப்பே கற்றலின் நேரம் ஒதுக்காமலே கூட, அறிவு தானாக நம்மை அடைவதுதான்.

இதை இசைக் கற்பிக்கப்படும் இடங்களில்கூட பார்க்கலாம்! சொல்லிக்கொடுக்காமலேயே, ஒர் இசைச்சூழலில் வளரக்கூடிய சிலருக்கு இசைத் தானாகவே அவர்களிடத்தில் ஊறிவிடுகிறது. கல்வி கற்பிக்கப்படும் இடங்களில் இருப்பவர்களும் கூட தாமாகவே சில செய்திகளை அறிந்திருப்பதை பார்க்கலாம்.

“கல்வியில் பெரியன் கம்பன்” என்ற வழக்கு இருப்பதினாலேதான், “கம்பன் வீட்டுக் கட்டுத்தறியும் கவிபாடும்” என்ற வழக்கும் வந்தது. இந்த வழக்கிலே காணவேண்டியது,  அஃறிணைப் பொருளுக்கும் அறிவு இருக்கும், கற்றவர்களை அணுகி இருந்தால் என்பதுதான்.

இன்றெனது குறள்:

நுண்ணிய கேள்விவல்லார் நன்றல்ல சொல்லாரே

எண்ணம் பிழைத்துணரி னும்

nuNNiya kELvivallAr nanRalla sollArE

eNNam pizhaiththuNar num