குறளின் குரல் - 238

6^th December, 2012

இரத்தலின் இன்னாது மன்ற நிரப்பிய

தாமே தமியர் உணல்.

               (குறள் 229: ஈகை அதிகாரம்)

Transliteration:

Iraththalin innAdhu manRa nirappiya

thAmE thamiyar uNal

Iraththalin – worse than begging

innAdhu – none more painful

manRa – certainly  or even clearly

nirappiya – what is filled in his food container

thAmE thamiyar – himself alone (worrying giving to others will deplete his savings)

uNal - eating

Some people, out of utter selfishness, want to keep all that they have for themselves, not sharing with other or even be charitable even towards poor.  Fearing their savings would diminish, they would eat alone. That attitude is painfully worse than being in the position of begging.

In another chapter, vaLLuvar has said about not eating alone when the guests are waiting outside. In the same chapter, he talks about those who look forward to new guests after the feeding and sending others.

This virtue of sharing food or wealth is a celebrated one in Tamil culture. A line in puRanAnUru says: “thamuya uNDalum ilarE” (they won’t eat alone) again underlining the same virtue. Another work of PadhitRuppaththu, sings the praise of a Chera king about his benevolence. He gives to poets so much that they don’t entertain the thought of eating alone and would naturally be positioned to share with others.

“Eating alone fearing the savings would diminish

 is worse than begging and is a mentality selfish”

இரத்தலின் - பிறரிடம் பிச்சையென இரத்தலைவிட

இன்னாது - துன்பம் விளைவிப்பது

மன்ற - நிச்சயமாக, ஏன் தெளிவாக,

நிரப்பிய - தான் தேடி சேமித்துவைத்திருக்கிற உணவிலிருந்து

தாமே தமியர் - தான்மட்டும் தனித்து (பிறர்க்கீய தன்னுடைய சேமிப்பு குறையுமென்று)

உணல் - உண்ணுதல்

சிலர் பாடுபட்டு சேர்த்துவைத்து, எங்கே பிறர்க்குக் கொடுப்பதால் தன்னுடைய சேமிப்பு நிச்சயமாகக் குறைந்திடுமோ என்று, சுயநலமிகுதியால், தான்மட்டும் தனியாக உண்பர். அச்செயலானது, பண்புக்குறைவும், பிச்சையெடுப்பதைவிட துன்பத்தைத் தருவதாம். தனித்திருந்து உண்ணுதலைப் பற்றி, “விருந்து புறத்திருக்கக்” என்னும் குறளிலும் வள்ளுவர் சொல்லியிருப்பார். விருந்தோம்பும் பண்பினர், செல்விருந்து ஓம்பி, வருவிருந்து பார்த்திருக்கும் தகைமையினர். அது அவர்களிந் ஈகைப் பண்புமாம்.

புறநானூற்றுப் பாடல் வரி(182:3), “தமியர் உண்டலும் இலரே” என்பதிலிருந்து, தனித்திருந்து உண்ணாததைச் சிறப்பாகச் சொல்லலை அறியலாம். பதிற்றுப்பத்துப் பாடலொன்று, தனியாக நுகர்வோம் என்ற எண்ணம் எழாமல், பிறரோடு பகிர்ந்து உண்ணும் வேட்கை கெடாமல் நுகரக்கொடுத்த சேரமானது வள்ளமன்மைப் பற்றி இவ்வாறு கூறுகிறது.

“வசையில் செல்வ வான வரம்ப

இனியவை பெறினே தனிதனி நுகர்கேம்

தருகென விழையாத் தாவினெஞ் சத்துப்

பகுத்தூண் டொகுத்த வாண்மைப்

பிறர்க்கென வாழ்திநீ யாகன் மாறே”

இன்றெனது குறள்(கள்):

பிறர்க்கீயக் குன்றுமென்று தான்மட்டும் உண்ணல்

திறமில் இரத்தலின் துன்பு

piRarkkIya kunRumenRu thAnmaTTum uNNal

thIRamil iraththalin thunbu

பிறர்க்கீயக் குன்றுமென்று தான்மட்டும் உண்ணல்

உறவிக் கிரத்தலின் துன்பு 

(உறவி - உயிர், ஆன்மா - பிங்கலந்தை நிகண்டு)

piRarkkIya kunRumenRu thAnmaTTum uNNal

uRavik kiraththalin thunbu