குறளின் குரல் - 1247

125: (Soliloquy to heart  - நெஞ்சொடு கிளத்தல்)

[Overwhelmed by the pain of separation, and without anyone to share her miserable state, the maiden indulges in talking to herself, addressing her heart in this chapter. This is more of a realistic state in separation; when there is none to share any misery, a person indulges in dialogue with self; Whoever is there to share the misery or to console will eventually leave the person to deal with the misery on his or her own. Any misery for that matter eases over a period of time, only self-healing, talking to ones’ mind and heart]

18^th Sep, 2015

நினைத்தொன்று சொல்லாயோ நெஞ்சே எனைத்தொன்றும்

எவ்வநோய் தீர்க்கும் மருந்து.

                           (குறள் 1241: நெஞ்சொடு கிளத்தல் அதிகாரம்)

நினைத்தொன்று சொல்லாயோ - எண்ணிப் பார்த்துச் சொல்ல மாட்டாயா

நெஞ்சே  - என் மனமே

எனைத்தொன்றும் - ஏதாகிலும்

எவ்வநோய் - இத் தீராத காதல் நோயைத் (அதனால் உற்ற பிரிவு வேதனையை)

தீர்க்கும் மருந்து - தீர்க்கக்கூடிய ஒரு  மருந்தினை?

ஓ! நெஞ்சே,  எப்படியாவது இந்த தீராத காதல் நோயால் வந்த பிரிவாற்றாமை துன்பத்தை தீர்க்கும் மருந்து என்னவென்று எண்ணிப்பார்த்து சொல்லமாட்டாயா என்று நெஞ்சைப் பார்த்து கேட்கிறாள். 

நெஞ்சம்தான் துயரை உணர்கிறது, அவ்வாறு துயரில் இருக்கும் நெஞ்சத்துக்கு என்ன தெளிவு இருக்கமுடியும். அது எவ்வாறு எண்ணமுடியும்? இது தருக்க சிந்தனைக்கு ஒவ்வாதே என்று தோன்றலாம். காதல் நோய்பட்டவர்களுக்கு, அறிவு மயக்கம் இருப்பது இயற்கையே! அங்கே தருக்கம் எப்படி இருக்கும் என்று நம்மை நாமே அமைதி படுத்திக்கொள்ளலாம்.

Transliteration:

ninaithonRu sollAyO nenjE enaittonRum

evvanOi tIrkkum marundu

ninaithonRu sollAyO – Won’t you think and tell me?

nenjE– O! My feeling heart

enaittonRum – any way to (cure)

evvanOi - incessant disease of love (the pain of separation because of that)

tIrkkum marundu – to cure a medicine?

O! My heart, wont you think and find a medicine to cure this incessant disease of love that gives me the pangs of separation?, asks the maiden, her distraught heart.

In fact, it is the heart that feels the pangs. How then would it be clear to give any meaningful solution or even find a cure, we may ask! It may appear not to fit any logic! But, for those who’re afflicted by the disease of love, it is natural not to have clear sense of thinking ability and be in confused state; hence it is permissible for the maiden to ask her heart in such daze!

“O! Heart, won’t you think and tell me a medicine for cure

 for this incessant disease of love to rid of that for sure!”

இன்றெனது  குறள்:

தீராநோய் காதலது தீர மருந்தொன்றைத்

தாராயோ நெஞ்சேநீ தேர்ந்து?

thIrAnOi kAdaladu tIra marundonRait

tArAyO nenjEnI tErndu?