குறளின் குரல் - 230

28^th November, 2012

அதிகாரம் 23: ஈகை (Giving, Charity)

[This chapter is about “giving” or being charitable. Why is different from the previous chapter of “oppuravaridhal” (ஒப்புரவறிதல்)? Benevolence is a character, but giving and doing charity are actions. Parimelazhagar further adds, that being charitable is looking towards future births unlike the character of benevolence, which is for the current birth. It does not sound appropriate. Genuinely benevolent people donot give expecting anything return. So are people that give unhesitatingly.]

வறியார்க்கொன்று ஈவதே ஈகைமற் றெல்லாம்

குறியெதிர்ப்பை நீர துடைத்த

                 (குறள் 221: ஈகை அதிகாரம்)

Transliteration:

vaRiyArkkonRu IvadhE IgaimaR RellAm

kuRiyedhirppai nIra thuDaiththu

vaRiyArkku – To poor people

onRu IvadhE – giving what they need

Igai – is called charity

maRRellAm – others i.e to give other what they want

kuRi yedhirppai – is to expect an equal favor

nIrathu uDaiththu – of that nature (expecting return favor)

Being the first verse in this chapter on charity, vaLLuvar defines what real charity is. After defining what is benevolence in the previous chapter, in this chapter he talks on the subject of charity.

Chairity is giving to poor that don’t have anything. Giving to other is with some expectation of return favour.

There are references in NAlaDiyAr, puRananURu reflecting the similar thought. The word usage “kuRiyedhirppu” mean expecting some kind of a return favor in equa measure, when giving something to others.  References this word can be seen in puRanaNUru and muththoLLAyirm.

“Giving to destitute is a true charity and aid

To others, it is measured in return of reward”

தமிழிலே:

வறியார்க்(கு) -  இல்லாத ஏழைகளுக்குக்

ஒன்று ஈவதே - அவர்களுக்கு வேண்டியதை கொடுப்பதே

ஈகை - தானம் எனப்படும்

மற்றெல்லாம் - மற்றவர்களுக்கு அவர்களுக்கு வேண்டியதைக் கொடுப்பது

குறியெதிர்ப்பை - செய்த அளவிற்கு அவர்களிடமிருந்து பயனை எதிர்பார்க்கும்

நீரது உடைத்து - தன்மையை உடையது.

ஈகை அதிகாரத்தின் முதற்குறளிலே, ஈகை என்றால் என்னவென்று வள்ளுவர் வரையறுக்கிறார். ஓப்புரவாற்றல் அதிகாரத்திற்கு வரும் ஈகை என்பது வள்ளன்மைப் பண்பை மட்டும் சொல்லாது, தானம் செய்தலின் சிறப்பைப் பற்றி கூறுகிறது.

இல்லாத ஏழைகளுக்குச் செய்யும் தானமே, “தானம்” அல்லது “ஈகை” எனப்படும்! அதுவல்லாது பிறருக்கு தானம் என்ற பெயரில் செய்வதெல்லாம், அதே அளவிலும் அதற்கு மேலும் எதிர் பயனை நோக்கிச் செய்யப்படுதலாம்.

“ஆற்றுதலென்பது ஒன்று அலந்தவர்க்குதவுதல்” என்கிறது கலித்தொகை (கலி: 133:6)

“வறுமையுற்ற எங்களுக்கு ஒன்றை இடுவாரன்றோ பயன் கருதாது பிறர்கு இடுமவர்களாவார்.” என்னும் புறநானூற்று வரிகள் (புற:136).

நாலடியாரும், “ ஏற்றகை மாற்றாமை யென்னானும் தாம்வரையா தாற்றாதார்க் கீவதா மாண் கடன்” என்கும்.

“குறியெதிர்ப்பு” என்ற சொல்லாட்சி, புறநானூற்றிலும், முத்தொள்ளாயிரத்திலும் வருவதைக் கீழ்காணும் பாடல் வரிகளில் காணலாம்.

“நெடுங்குறி யெதிர்ப்பை நல்கியோர்க்கும்” (புற:163:4), “குறித்துமாறெதிர்ப்பை பெறாமையின்” (புற:333:11). “கூற்றுங் குறியெதிர்ப்பை கொள்ளுந் தகைமைத்தே” (முத்தொள்ளாயிரம்).

                                                                                                                                                                                   

இன்றெனது குறள்:

பயன்நோக்கிச் செய்வதாம் ஏழையர்க் கீயா

நயனிலாரின் ஈகைச் செயல்

payannOkkich  seyvadhAm EzhaiyArk kIyA

nayanilArin Igaich cheyal

குறளின் குரல் - 229

27^th November, 2012

ஒப்புரவி னால்வரும் கேடெனின் அஃதொருவன்

விற்றுக்கோள் தக்க துடைத்து.

              (குறள் 220: ஒப்புரவறிதல் அதிகாரம்)

Transliteration:

Oppuravi nAlvarum kEDenin agdhoruvan

viRRukkOL thakka thuDaiththu

OppuravinAl – If by being benevolent

varum kEDenin – will only suffer a loss/ruin

agdhoruvan – that loss/ruin for someone

viRRukkOL – even by selling himself

thakka thuDaiththu –is worth having.

If a person’s benevolence results only in loss or ruin for him, it is worth having that loss or ruin, even if he has to sell himself for that ruin.  Here is another verse preaching extremely impractical goodness, virtue; good to read on books, but hard to practise and seldom seen in practice.

MaNakkuDavar, another most referred commentator says, if a loss of weath is there because of benevolence, it should not be construed as a loss or ruin; instead is should be considered a business exchange of selling something in return of getting something else. The implied meaning here is that, though this may seem like a loss or ruin, it is an investment for the eventual good in the current birth and in the ensuing births.

“If the benevolence brings forth only loss or destruction

 Even if one must sell himself, has to do without omission”

தமிழிலே:

ஒப்புரவினால்  -ஓப்புரவு நோன்பாக ஒழுகுதலால்

வரும் கேடெனின் - வருவது கெடுதலே என்றாலும்

அஃதொருவன் - அதை (கேட்டை) ஒருவன்

விற்றுக்கோள் - தன்னையே விற்றாகிலும்

தக்க துடைத்து - பெற்றுக்கொள்ளும் தகுதியை உடையது.

ஓருவர் தன்னுடைய ஒப்புரவினால் பொருள் அல்லது மற்ற விதமான கேட்டையும், அடைந்தாலும், அவர் அக்கேட்டையும் தன்னை விற்றாலும் அடைய வேண்டும் என்கிறார் வள்ளுவர். இக்குறளும் அறநெறியின் உச்சத்தினை பிறருக்கு போதிப்பதாக உள்ளது. படிப்பதற்கும், சொல்வதற்கும் எளிது, பழக்கத்தில் கொண்டுவர கடினமானது.

மணக்குடவரின் உரையில், பொருள் கேடு என்றே பொருள் செய்திருக்கிறார்.  அவர் நேரும் பொருள்கேட்டை ஒரு வணிகத்தில் ஏற்படும் பண்டமாற்றாக, அதாவது ஒன்றை விற்று, மற்றொன்றை அடைவதாகக் கூறுகிறார்.  அதாவது, இது ஒரு கேடே அல்ல, பிற்காலத்திலும், அடுத்துவரும் பிறவிகளுக்குமான முதலீடு என்கிறார்.

பழமொழிப் பாடல் ஒன்று  இதே கருத்தையொட்டி இவ்வாறு கூறுகிறது:

“அடுத்தொன் றிரந்தார்கொன் றீந்தாரைக் கொண்டார் படுதேழை யாமென்று போகினும் போக”

இன்றெனது குறள்(கள்):

தன்னை விலைகொடுத்தும் ஒப்புரவு நோர்க்கலாம்

இன்னல் விளையுமானா லும்

thannai vilaikoDuththum oppuravu nOrkkalAm

innal viLaiyumAnAl um

ஏகார ஈற்று தன்னை, இன்னல் என்பவற்றின் பொருளை அழுத்திச் சொல்வதால் மேற்கண்ட குறளை சிறிது மாற்றியும் எழுதியுள்ளேன்.

தன்னையே விற்றாலும் ஒப்புரவு நோர்க்கலாம்

இன்னலே நேருமானா லும்

thannaiyE viRRAlum oppuravu nOrkkalAm

innalE nErumAnA lum

குறளின் குரல் - 228

26^th November, 2012

நயனுடையான் நல்கூர்ந்தா னாதல் செயும்நீர

செய்யாது அமைகலா வாறு.

              (குறள் 219: ஒப்புரவறிதல் அதிகாரம்)

Transliteration:

nayanuDaiyAn nalkUrndhA nAdhal seyumnIra

seyyAdhu amaigalA vARu

nayanuDaiyAn – Benevolent people who are used to helping others

nalkUrndhAnAdhal – they become poor (unable to continue their duty of benevolence)

seyumnIra – their duty of benevolence

seyyAdhu amaigalAvARu - not able to continue uninterrupted

A Beautiful expression to explain a very elegant thought! A person soaked in good virtues, when he is not able to fulfill his duties accordingly, will feel poor and uneasy about it. This has been said in the context of benevolent souls here.  Those who are benevolent, they will feel very poor and incapacitatedif they are not able to help others.

Ki.vA.Ja has quoted in his research compilation, a verse from puRanAnUru  expressing the same thought – “purappOr punkaN kUra  irappOr kIyA inmaiyAn uRavE” (puRa:72:17-8)                                                                         

“Benevolent souls will feel helpless and poor

 If they can not help the needy in despair”

தமிழிலே:

நயனுடையான் - பிறர்குதவும் பெருந்தகைமயினர்

நல்கூர்ந்தானாதல் - வறுமையுடையவராக உணர்வது

செயும்நீர - அவர்கள் விரும்பிச்செய்யும் பிறர்க்குதவுதலை

செய்யாது அமைகலாவாறு - செய்யமுடியாமல் நேரும்போதுதான்

அழகான கருத்து. ஒரு நல்ல பண்பில் ஊறியவருக்கு அதைச் சார்ந்த செயல்களைச் செய்யமுடியாமல் போவது மிகவும் மனவருத்தத்தையும் கொடுக்கக்கூடியது. அவர்களை வறியவராகவே எண்ணவும் ஏங்கவும் வைக்கும். அதையே வள்ளுவரும் இங்கு சொல்லுகிறார் ஒப்புரவாளருக்கு.  பிறர்கு உதவும் பெருந்தகையாளருக்கு, அவ்வாறு உதவமுடியாமல் ஏதேனும் காரணம்பற்றி நேருமானால், அவர் தம்மை வறியராகவே உணர்வர்.

கி.வா.ஜ உரையில் புறநானூற்றிலிருந்து மேற்கோளிட்டு சுட்டியிருப்பார் இவ்வாறு: “புரப்போர் புன்கண் கூர இரப்போர்க் கீயா இன்மையான் உறவே” (புற 72:17-8)

இன்றெனது குறள்:

ஒப்புரவு ஓம்புவோர்க்கு ஓண்ணா ஒழிதலே

எப்போதும் நல்குர வாம் (நல்குரவு - வறுமை)

oppuravu OmbuvArkku oNNA ozhidhalE

eppOdhum nalgura vAm

குறளின் குரல் - 227

25^th November, 2012

இடனில் பருவத்தும் ஒப்புரவிற்கு ஒல்கார்

கடனறி காட்சி யவர்.

              (குறள் 218: ஒப்புரவறிதல் அதிகாரம்)

Transliteration:

iDanil paruvaththum oppuraviRku olgAr

kaDanaRi kaTchi yavar

iDanil paruvaththum – Even if there is diminished wealth not allowing unrestricted benevolence

oppuraviRku – to be so (benevolent)

olgAr – will not go lean or backout

kaDanaRi –aware of the duty of benevolence

kaTchiyavar- knowledgeable and (join with the previous word)

Even when the wealth has wilted, those who do not wean and wither away from helping others are the ones who know the proper duties of life.  ParimElazhagar says: “piRa ellAm ozhiyinum igdhu ozhiyAr enbadhAm”, which means, even if everything else has vanished, this, referring to act of benevolence, does not go away in some people, of high values and virtues.

Perhaps, Parimelazhgar was much before the times of the idiom, “seththum koDuththAn seedhakkAdhi” (even after his demise, the philanthropist SeedhakkAdhi, was giving)

There are a few verses from the works of nAlaDiyAr and pazhamozhi that express similarly.  “koDaiyodu paTTa guNanudaya mAndharkku aDaiyAvAm AnDaikkadhavu” (nAl:91).  “eRRondRum illA iDaththum kuDippiRandhAr aRRuththaR sErndhArkku asaiviDaththu URRuvAr” (nAl: 150).

Verses from pazhamozi also talk highly about such people. “ITTiya oNporuL inReninum oppuravu ARRum maniapiRandha sAnRavan” (pazha:217) where it says about a person who acts benevolent even if he does not have much to give.

It is strange but true that our own society which places benevolence in such high light, also says “Thankku minjithAn thAnamum dharmamum” meaning only excess after taking care of self can be used for charity and giving to others.

 “Even when the wealth has wilted, that who are willingly benevolent

  Are the people knowing the proper duties ordained as sacrosanct“

தமிழிலே:

இடனில் பருவத்தும் - தன் செல்வமும் வளமும் குன்றிய காலத்தும் (வழியில்லாத போதும்)

ஒப்புரவிற்கு - பிறர்கு உதவி செய்யும் உயரிய பண்பிலிருந்து

ஒல்கார் - தளரமாட்டார்

கடனறி - தான் வாழ்வதற்கு முறைமை இது என்று அறிந்த

காட்சியவர் - அறிவினர்.

தாம் ஒன்றும் பிறர்கு உதவிசெய்யுமளவிற்கு இல்லாது தன் செல்வம் குன்றினாலும், தம்முடைய வள்ளன்மையிலிருந்தும், பிறர்கு வழங்குவதிலிருந்தும் தளராதவர், வாழ்வின் முறையான கடன்களை அறிந்த அறிவினர். “பிற எல்லாம் ஒழியினும், இஃது ஒழியார் என்பதாம்”, என்பார் பரிமேலழகர். அவர் “செத்தும் கொடுத்த சீதக்காதி” என்ற வழக்குக்கு முற்பட்டவராய் இருந்திருக்க வேண்டும்.

இத்தகு பண்பினரைப் பற்றிய நாலடியார் பாடல்கள்:

இல்லா இடத்தும் இயைந்த அளவினால்
உள்ளஇடம் போல் பெரிதுவந்து - மெல்லக்
கொடையொடு பட்ட குணனுடைய மாந்தர்க்கு
அடையாவாம் ஆண்டைக் கதவு. (நாலடியார் 91)                           

பொருள் இல்லாதபோதும் தம்மால் இயன்ற அளவு, பொருள் உள்ளதுபோல் மகிழ்ந்து இயல்பாகக் கொடுக்கும் பண்பினருக்கு வானோரில்லத்து கதவு அடைபடாது, திறந்தே இருக்கும்.

எற்றொன்றும் இல்லா இடத்தும் குடிப்பிறந்தார்
அற்றுத்தற் சேர்ந்தார்க்கு அசைவிடத்து ஊற்றுவார்;
அற்றக் கடைத்தும் அகல்யாறு அகழ்ந்தக்கால்
தெற்றெனத் தெண்ணீர் படும். (நாலடியார் 150)

நீரற்ற அகன்ற ஆறு, தோண்டிய உடனே சுரந்து தெளிந்த நீரைத் தரும். அதுபோல, உயர்குடிப் பிறந்தோர் தம்மிடம் யாதொரு பொருளும் இல்லாத போதும், துன்புற்றுத் தம்மைச் சார்ந்தவர்க்கு அவரது தளர்ச்சி நீங்க ஊன்றுகோல் போல உதவுவர்.

இதேபோன்று பழமொழிப் பாடல்களும் இத்தகுப் பண்பினரைப் பற்றி இவ்வாறு கூறுகின்றன: “ஈட்டிய ஒண்பொருள் இன்றெனினும் ஒப்புரவு ஆற்றும் மனைபிறந்த சான்றவன்” (பழமொழி 217). “கூஉய்க் கொடுப்பதொன்று இல்லெனினும் சார்ந்தார்க்குத் தூஉய்ப் பயின்றாரே துன்பந் துடைக்கிற்பார்” (பழமொழி 162)

ஆனால், இப்படிச் சொன்ன நம்மவர்களே, “தனக்கு மிஞ்சிதான் தானமும் தர்மமும்” என்றும் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

இன்றெனது குறள்:

வளங்குன்றி வற்றினும் வள்ளண்மை வற்றார்

உளத்தொப் புரவறிந்த வர்

vaLangunRi vaRRinum vaLLanmai vaRRAr

uLaththop puravaRindha var