குறளின் குரல் - 169

28^th  September, 2012

உண்ணாது நோற்பார் பெரியர் பிறர்சொல்லும்

இன்னாச்சொல் நோற்பாரின் பின்.

      (குறள் 160: பொறையுடமை அதிகாரம்)

Transliteration:

uNNadhu nORppAr periyar piRarsollum

innAchchol nORppArin pin

uNNadhu – Fasting (without eating food)

nORppAr –  those who practice austere discipline

periyar  - they are truly great beings, but*

piRarsollum – words spoken by others

innAchchol  -  that are caustic  and  intend harm

nORppArin – those that tolerate such words

pin -  *only after them (their greatness is placed only next to greatness of persons of forbearance)

  

Fasting and denying the sustenance for the body, with a lot of self control, those that are in penance for accomplishing a higher goal are considerd, great people. They are known for their resolve. But even they are placed only after the people that show utmost patience and tolerance towards others that use caustic and harm-filled words.

There is a subtle point implied here by vaLLuvar.  Even those who control their mouth for inward function of intake, sometimes, can not control for the outward function of “ill-speak”. As said earlier, even people of austere practices sometimes, lose their temper and spit out harmful words towards others. As vaLLuvar would say in a different verse, emphasizing the same virtue of saving the tongue, “yAkAvArAyinum nA kAkka – kAvAkkAl sOgAppar sollizhukkup pattu”, it is extremely important to have the control of tongue for external function of speaking, more than the internal function of tasting the food.

From the pervious verse and this verse, it is emphasized that more than being an ascetic or having tough practice of not having food etc., it is important to have forbearance. Previously quoted ‘aRaneRi chAram” of munaippAdiyAr combines both the verses in general sense and says it in an easily understood poem “ eLLip piRaruraikkum innAchchol than nenjil – koLLi vaiththArp pOl koDidheninum – meLLa – aRivennum nIrAl aviththozhuga lARRin – piRitheninum vEnDA thavam”

“People of fasting austerity are considered great- but only

 After the people that bear insolent words spoken unkindly”

தமிழிலே:

உண்ணாது – உயிர் வாழ் தேவையான உணவை உட்கொள்ளாது,

நோற்பார் – உடலை வருத்தி, மனக்கட்டுப்பாடுடன் கடுமையான தவமியற்றுபவர்

பெரியர் – உயர்ந்தவர்களாகக் (புலனடக்கம் கருதி) பெரியவர்களாகக் கருதப்படுபவர், ஆனால்*

பிறர்சொல்லும் – மற்றவர்கள் சொல்லும்

இன்னாச்சொல் – கடுமையான துன்பம் விளைவிக்கும் சொற்களை

நோற்பாரின் - பொறுத்துக்கொள்வாருக்குப்

பின் – *பின்னரே (பின்னரே அவர்களது உயர்வு வைக்கப்படும்)

உண்ணா நோன்பிருந்து, உடலை வருத்தி ஒரு பயன் குறித்து மனக்கட்டுப்பாட்டுடன் தவமியற்றுபவர்கள் அவர்களது புலனடக்கத்துக்காகப் பெரியராகக் கருதப்படுவர்.  ஆனால் அவர்களும் கூட, கடுமையான சொற்களைச் சொல்பவர்களிடமும் பொறுமையோடு இருப்பவர்களுக்குப் பின்னரே உயர்வாக வைக்கப்படுவர்.  வாயென்னும் புலனை உள்முகமாக கட்டுப்படுத்திவிட்டு, ஆனால் வெளிமுகமாகப் பேசும் பேச்சிலே அவர்களது பொறுமையின்மையால் கட்டுப்பாடு இல்லாதவர்களும் உண்டு.   

சென்ற குறளாலும், இக்குறளாலும் ஏற்கனவே அறியப்பட்ட, அரியசெயல்களாகிய துறவு, மற்றி உண்ணா நோன்பு போன்ற பழகுதற்கு கடினமான அறநலன்களை விட பொறுமையே உயர்ந்தது எனச் சொல்லப்படுகிறது.

மேற்கண்ட இரு குறள்களின் மொத்தப் பொதுக்கருத்தாக, அறநெறிச்சாரப் பாடலில் முனைப்பாடியார் கூறுவதைப் பார்ப்போம்.  எளிய, இலகுவான தமிழிலே, படிக்கும்போதே பொருள் விளங்கும் பாடல்.

“எள்ளிப் பிறருரைக்கும் இன்னாச்சொல் தன்நெஞ்சில்

கொள்ளி வைத்தாற்போல் கொடிதெனினும் - மெள்ள

அறிவென்னும் நீரால் அவித்தொழுக லாற்றின்

பிறிதெனினும் வேண்டா தவம்”

இன்றெனது குறள்:

பிறர்பேசும் தீச்சொல் பொறுத்தார் உயர்ந்தோர்

துறந்தூணை நோற்றா ரிலும்.

piRarpEsum thIchchol poRuththAr uyarndhOr

thuRandhUNai noRRA rilum