குறளின் குரல் - 22

April 30, 2012

பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்துவர் நீந்தார்

இறைவன் அடிசேரா தார்.

Transiliteration:

piRavip perunkaDal nIndhuvar – nIndhAr

iRaivan adisErA dhAR

piRavip – the life of ours (intended meaning is the cycle of birth and death that our karma’s get us into)

perunkaDal – the Ocean without the sight of shore (when you’re wearied, everything seems long and endless)

nIndhuvar – Can swim (who can do that is not said directly but, indirectly.. read on)

nIndhAr -  Can not swim ( referring to the following words)

iRaivan – The Godhead.

adi – the feet

sErAdhAR – who don’t  submit themselves to the Godhead  (His feet seeking his guidance)

Last night, I got the “Research edition of Thirukkural” compiled and edited by my favourite Tamil Scholar “Amarar kI. vA.Jagannathan Avl.”, (அமரர் கீ.வா. ஜகன்நாதன் அவர்கள்) the prime disciple of famous thamizh thAthA u.vE. swAminatha Iyer (உ.வே.சுவாமிநாத ஐயர் அவர்கள்). Before writing on today’s kuraL, I could not help but recall, the two occasion that he has visited our house. When my father was posted in Madhuraanthakam for couple of years, (I was in 6^th grade) he came to do a discourse in a “Murugan Temple” and subsequently in our family wedding of my last aunt in Vellore in 80’s, where he gave a small speech about my grandfather – how he managed with 9 daughters, to get them all married in good families, without begging, borrowing or depending on anyone,  citing the popular quote, “ aindhu peNNai petRAl arasanum AndiyAvAn” (ஐந்து பெண்ணைப் பெற்றால் அரசனும் ஆண்டியாவான்). 

The book, published by Ramakrishna Vidyalayam, in Coimbatore is a phenomenal research work. It is a “must have” for anyone that is truly interested in ThirukkuraL. I wish I had this before I started venturing into writing on kurAL. I may revisit some of the verses, I have written about later.

In this verse, he simply says, the cycle of birth and death can be overcome by holding onto the holy feet of Godhead. He refers to the the life as “perunkaDal” (the ocean of vast expanse, implying the seemingly endless journey it forces one into) and the long years with its ordeals (mostly) as nIndhudhal (the inevitability of swimming to reach a shore).

The ordeals of life can make us think, that this, 'less than an insignificant, invisible subatomic particle of a life' compared to the vastness of space-time continuum, is a like an ocean without the sight of a shore.

This does not simply imply the drudgeries of one life, but many lives that continue because of our Karmas of past life and possibly the newly added ones of the present. The only recourse he suggests is that we hold on to His holy feet to seek his divine guidance to be rid of this cycle.

Now this sets me to think if he really used the word “Azhi” as “an ocean” in the 8^th verse previously discussed. It could simply be “Those who live by the virtuous (aRa vAzhi) ways are the only ones who can successfully live the life of “piRa vAzhi” , meaning the life of Artha and Kama and mOksha in order.  The word “nIndhal” need not be meaning “swimming”. It could simply connote “go through”, which makes sense.  I am sure, some commentaries have taken the meaning of “Azhi” as an ocean because the word “nIndhal”.

For those who don't hold onto the feet of Him to cross this life

Cycle of birth and death full of drudgeries and weariness, is strife!

பிறவிப் – கரும பலன்களின்படி மீண்டும் மீண்டும் பிறந்திறக்கும் இச்சுழற்சியான வாழ்வு

பெருங்கடல் - கடப்பதற்கு, கரையே இல்லையோ என்று ஐயுரவைக்கும், பெரிய கடல்

நீந்துவர் - நீந்திச்செல்ல முடியும் (அதற்கு உண்டான உடல் வலிவு, மனத்திண்மை உள்ளுரைப் பொருளாக வைக்கப்பட்டது)

நீந்தார் – நீந்த முடியாது (யாருக்கு என்பதை பின்வரும் சொற்களால் சொல்லி முடிக்கிறார். அதாவது, வேண்டிய உடல், மனத்திண்மையில்லாதவர்களால், இறை என்கிற பற்றுக்கோட்டை பற்றாதவர்க்கு)

இறைவன் அடி – இறைவனுடைய, பற்றுக்கோடாயிருக்கும் தாள்கள்

சேராதார். - சென்றடையாதவர்கள்

தமிழிலே:

நேற்றிரவு, தமிழ்தாத்தா என்று எல்லோரும் நினைந்து நன்றியுடன் போற்றுகின்ற உ.வே.சுவாமிநாத ஐயரவர்களின் முதன்மையான மாணாக்கரான அமரர் திரு. கீ.வா.ஜகன்னாதன் அவர்களின் – ‘திருக்குறள் – ஆராய்ச்சிப் பதிப்பு” கைக்கு கிடைக்கபெற்றேன். (நன்றி: எங்கள் வீட்டு குந்தவை – அக்கா சசிகலா)

நான் திருக்குறளைப் பற்றி எழுத ஆரம்பிக்குமுன்னரே இந்த புத்தகம் கிடைத்திருக்குமானால், முன்பெழுதிய குறள்விளக்கங்கள், என்னுடைய மேம்பட்ட புரிதலோடு இருந்திருக்குமென நினைக்கிறேன். நேரம் வரும்போது மீண்டும் அவற்றைப்பற்றியும் எழுதுவேன். 


கி.வா.ஜகன்னாதன் அவர்களைப்பற்றி நினைக்கும்போது, அவர் எங்கள் வீட்டிற்கு வந்திருந்த இரண்டு நிகழ்வுகள் நினைவுக்கு வருகின்றன. என் தந்தை மதுராந்தகத்தில் வேலையிட மாற்றம் செய்யப்பட்டபோது. அங்கே இருவருடங்கள் இருந்தோம். அந்தசமயத்தில், ஒரு முருகன் கோவிலில் சொற்பொழிவுக்காக வந்தபோது, எங்கள் வீட்டில் தங்கி இளைப்பாறிச் சென்றார். 


பிறிதொரு சமயம் எண்பதுகளின் தொடக்கத்தில் என்னுடைய அம்மாவழி கடை சித்தியின் திருமணத்துக்கு வந்திருந்து வாழ்த்திப் பேசி, என்னுடைய தாத்தாவின் ஒன்பது பெண்களுக்கும் கடன் வாங்காமல் திருமணம் செய்து வைத்ததை மிகவும் பாராட்டிப் பேசி, “ஐந்து பெண்ணைப் பெற்றால் அரசனும் ஆண்டியாவான்”., ஆனால் இவரோ “ஒன்பது பெண்களைப் பெற்றும் ஓங்கி வாழ்கிறார்” என்று வியந்து பாராட்டினார். அது போன்ற பெரியவர்களோடு கணமேனும் என்வாழ்வு உரசியதாலோ என்னவோ, எனக்கும் தமிழார்வம் ஒட்டிக்கொண்டது என்று நினைக்கிறேன்.

இந்த புத்தகம் கோயம்பத்தூர் இராமக்ருஷ்ண வித்யாலயத்தின் பதிப்பு. தமிழறிந்தவர்கள், திருக்குறளில் விருப்பு உள்ளவர்கள் புத்தக சேகரிப்பில் இருக்க வேண்டிய நூல்.

இக்குறள், பிறந்திறக்கும் இந்த கரும சுழற்சியாகிய பெருங்கடலினை, இறைப்பொருளின் அடிகளைச் சேர்ந்தவரே கடக்கமுடியும், மற்றவர்களால் முடியாது என்று கூறுகிறது. 


பெருங்கடல் என்று கூறியது, கடலில் நீந்தப்போகும் ஒருவருக்கு கரையென்பது காணாமலே போய்விடுமோ என்னும் களைப்பும், சோர்வும் ஏற்பட்டுவிடும் என்பதால். கடல் என்று ஒன்றிருக்கும் போது, கரையிருக்கத்தானே வேண்டும். அந்தக் கரையென்பதே பிறந்திறக்கும் பேரவத்தை நீங்கிய பெருநிலை. இறைநிலையை அடைந்த உணர்வு! 


இறைச்சிந்தனைக் கொண்டோர்க்கு மனவுறுதியும், அதனால் கடந்துவிடலாம் என்னும் நம்பிக்கையும் உண்டாகுமாதாலால், அவர்க்கு அது கடக்க எளிதாகிறது. பிறர்க்கு அது முடிவில்லாததும், கரையே இல்லாததைப் போன்ற தோன்ற மாயத்தையும், அயர்வையும் உண்டாக்குகிறது.

முதலில் படிக்கும் போது இக்குறள் எட்டாவது குறள் போலுள்ளதே என்ற ஐயம் ஏற்பட்டது. ஊன்றிப் படிக்கும் போது நுண்ணிய வித்தியாசம் புலப்பட்டது. அந்த மயக்கத்துக்குக் காரணம், "ஆழி" என்ற சொல்லுக்கு பெரும்பாலான உரையாசிரியகள் கூறியிருக்கும் பொருளால்தான். 


எட்டாவது குறளில் “ அறவாழி”, “பிறவாழி” என்ற சொற்களின் விகுதிச் சொல்லான “ஆழி” கடல் என்ற பொருளில்தான் கோர்க்கப்பட்டதா என்கிற ஐயம் ஏற்படுகிறது. “அறக்கோட்பாடுகளின் படி வாழுகின்ற அந்தணன் அல்லது இறைகுணத்தான்” என்ற பொருளிலும், அவ்வாறு அறக்கோட்பாடுகளின் படி வாழவில்லையானால், “பிறவாழி” என்கிற “பொருள்”, “இன்பம்” என்னும் கடல்களைக் கடத்தல் (அவற்றின் உண்மை நிலையுணர்ந்து) அரிதாகும் என்றும் இருக்கலாம். 


“நீந்தல்” என்பது “கடத்தல்” என்ற பொருளைக் கொண்டதாக எடுத்துக்கொண்டால், “ பிற வாழ் முறைகளான, பொருள், இன்பம் (அறக்கோட்பாடுகளின் படி வாழ வேண்டியவை) இவற்றை கடத்தல் கடினம் என்றுதான் கொள்ளவேண்டும்.  கடல் என்றே பொருள் கொண்டாலும், “அறமாகிய கடலை” என்றது, அதுபோல் வாழுதல் மிகவும் கடினம் என்பதை உணர்த்துவதாகவும் இருக்கலாம்.

இன்றெனது குறள்(கள்):

சாகரமாம் வாழ்விதனை நீந்திக் கரைசேர

ஆகமத்தான் தாளன்றி ஏது?

(After writing the previous one, I felt the essence is better conveyed the following one.

பிறந்திறக்கும் பேரவத்தை நீங்குவர் – நீங்கார்

இறைவந்தாள் சேராத வர்

குறளின் குரல் - 21

April 27, 2012

கோளில் பொறியின் குணமிலவே எண்குணத்தான்

தாளை வணங்காத் தலை.

                            (குறள் 9: கடவுள் வாழ்த்து அதிகாரம்)

Transliteration:

kOLil poRiyin guNamilavE eNgunathAn

thALai vaNangAth thalai

kOLil – purposeless, aimless

poRiyin – the senses (five senses)

guNamila – lacking in virtue (for which they are given to us)

vE eN gunathAn – Godhead with the desirable virtues

thALai  - the feet

vaNangAth – does not bow to the (feet)

thalai – head (implied if the thinking part has the humility, the rest of the body will function properly)

Our senses without the principle or understanding of the purpose, can not function properly for what they are ordained for. Same is true for the head that can not bow to the feet of God head with desirable virtues.

When I was trying to understand the meaning of this verse, felt a bit confused about the mention of eight virtues that the other commentaries have alluded to, which did not seem to add up in comparison to the previous verses of vaLLuvar.

The theological perspective always puts the Godhead as one without any attributes or simply beyond all attributes.  If the words are split at wrong places, then the meaning of what is written will also be accordingly interpreted, mostly wrongly. The same must be true of “vE eN” which is same as “vEN” meaning, desirable. Now the word means, ‘The Godhead with all desirable virtues’

Once again the verse of “thirunAvukkarasar” comes to mind. In one of his “thEvArams”, he lists the use of head, eyes, ears, nose, mouth, heart, hands, body and the legs in that order (“தலையே நீ வணங்காய் – thalaiyE nI vaNangAi, கண்காள் காண்மின்களோ – kangAL kANmingaLO, செவிகாள் கேண்மின்களோ – sevigAL kEnmingaLo, மூக்கே நீ முரலாய்- mUkkE nI muralAi, வாயே வாழ்த்து கண்டாய் – vAyE vAzhthukaNdAi, நெஞ்சே நீ நினையாய்- nenjE- nI nianaiyAi, கைகாள் கூப்பித்தொழீர் – kaigAL kUppithozhIr, ஆக்கையாற்பயனென் – AkkaiyAR payanen, கால்களாற் பயனென் – kAlgaLAl payanen )

Each of these eight external parts fullfil the needs of our five senses. All of them are directed by the head which thinks properly. So, the primary and first emphasis is given to head and he commands the head to bow to the knowledge supreme. If head is able to bowdown, the other parts will do their respective functions properly is what is inferred.

“The head that does not worship the God of desirable virtues

  Is as useless as our senses that function withour purpose”

தமிழிலே:

கோளில்  - கொள்கையும் கோட்பாடும் (நிலைப்பாடு இது இதற்காக என்கிற உறுதி)

பொறியின் – ஐம்புலன்களான கண், செவி, வாய், நாசி, மெய் இவற்றில்

குணமில  -  பயனொன்றும் இல்லை

வே எண்  - விரும்பத்தக்க, விழைதலுக்குரிய

குணத்தான் – குணநலன்களைக் கொண்ட இறைப்பொருள்

தாளை - அடிகளை

வணங்காத் தலை – வணங்காத சிரம். (தலையென்றது சிந்திக்கும் கருவி, அதில் இறையுண்மை அறிய பணிவும், வணக்கமும் உண்டாகும்

கோட்பாடு, கொள்கையில்லாத புலன்களின்கண் அவற்றுக்கான உரிய பயன்பாடு எதுவுமில்லை. அதேபோன்றதே விரும்பத்தக்க குணங்களை உடைய இறைப்பொருளின் சிறந்த அடிகளை வணங்காதார் தலையும்.

இக்குறளுக்கு பொருள் எழுதியவர்கள் எல்லோருமே எண்குணத்தான் என்று தவறாகப் பிரித்து பொருள் எழுதியிருக்கிறார்கள் என்றே தோன்றுகிறது.. “வேண்” என்பது வெண்பா வாய்பாடமைதிக்காக “வே எண்” என்று எழுதப்பட்டிருப்பதாகத்தான் தோன்றுகிறது.  “வேண்” என்பது விருப்பம், அவா என்று பொருள் தரும். இறைவன் “வேண் குணத்தான்” – விரும்பத்தக்க குணநலன்களைக் கொண்டவன்.

இது தமிழில் இருக்கக்கூடிய ஒரு கவிமுறைதான்.  இல்லையென்றால், முதல்பகுதியான “ கோளில் பொறியின் குணமில”-வோடு, “வே” என்ற விகுதி சேர்க்கை பொருள் பொதிந்ததாக இல்லை.  அதையும் பொருள் உள்ளதாக எண்ணினாலும், எண்ணற்ற குணமுடையவனாக இருக்கிற, அல்லது எந்தவித குணப் பாகுபாடும் இல்லாத இறைவனை எண்குணத்தான் என்று ஒரு எண்ணுக்குள் எண்ணுவது வள்ளுவரின் எண்ணத்தில் வந்திருக்கக்கூடியது அல்ல.

மீண்டும் திருநாவுக்கரசரின் “தலையே நீ வணங்காய்” என்கிற பாடல் நினைவுக்கு வருகிறது.

“தலையே நீ வணங்காய், கண்காள் காண்மின்களோ, செவிகாள் கேண்மின்களோ, மூக்கே நீ முரலாய், வாயே வாழ்த்து கண்டாய், நெஞ்சே நீ நினையாய், கைகாள் கூப்பித்தொழீர், ஆக்கையாற்பயனென், கால்களாற் பயனென்” என்று ஒவ்வொரு பயனுடை புற கரணங்களையும் விளித்து அவைகளுக்குண்டான இறைப்பொருளைச் சார்ந்த கடைமைகளைக் கூறுகிறார்.

இவரும் முதன்மையாகத் தலையைத்தான் சொல்லுகிறார்.  தலையென்பது சிந்திக்கும் மூளையுளது, அதனுடைய ஆட்சியில்தான் மற்றவுறுப்புகள் இயங்குகின்றன. அது உண்மையான இறைப் பொருளை அறிந்து, பணிவுடன் இருந்துவிட்டால், மற்றவுறுப்புகள் தாமாக அவ்வவற்றுன் பயனைச் சரிவர செய்துவிடும்.

இன்றெனது குறள்(கள்):

நிறைகுணத்தான் நீள்தாளை நெஞ்சில் வணங்கார்

குறைகுணத்த ஐம்புலத்தார் போல்

இந்தகுறளினை எழுதிய பிறகு, புற கரணங்களுக்கு (ஐம்புலன்கள்), அக கரண (நெஞ்சம்)  உவமை சரிவரப் படவில்லையாதலால், சிறிது மாற்றி எழுதப்பட்ட குறள்.

நிறைகுணத்தான் நீள்தாள் வணங்கார் சிரம்வீண்

குறைகுணத்த ஐம்புலன்கள் போல்

குறளின் குரல் - 20

26^th April, 2012

அறவாழி அந்தணன் தாள்சேர்ந்தார்க் கல்லால்

பிறவாழி நீந்தல் அரிது.

                                 (குறள் 8: கடவுள் வாழ்த்து அதிகாரம்)

Transliteration:

aRavAzhi andhaNan thAL sErndhArk kallAl

piRavAzi nIndhal aridhu.

aRavAzhi  - the ocean of virtue (aRa Azhi)  or one who lives virtuus ( aRa vAzhi)

andhaNan – Virtuous, learned and supreme being

thAL  - the feet

sErndhArk kallAl – Unless one surrenders to (to that Supreme being)

piRavAzi  -  the ocean of line (implied tedious, wearisome)

nIndhal aridhu. – impossible to swim (and come to a shore)

Most often, people compare life to a burdensome sea. Its baffling exapanse, fearsome depth, roaring waves, dangerous creatures, etc., make it difficult to cross by swimming. I am not sure if this verse was written before there were boats, or ships. In any case, I think vaLLuvar has taken the poetic liberty to accentuate the burden of live by likening it to swimming such a troublesome and turbulent sea waters.

 Just like someone needs the help of a good ship and a good captain to cross the ocean, to cross the ocean of life one needs to surrender to the great soul which is the embodiment of virtues!

It is common practice in religious texts to write about life as somekind of ordeal and every individual that is born on this earth should strive to get the past this life and aspire for eternal bliss without the burden of life-death cycle.

Live the life of virtues and you life will be blissful is one way of saying. Another way is to say, if you don’t live the life like this, your life will be difficult or doomed is another way of saying the same. Prior one is teaching and the later one is fear mongering. It is indeed surpring to see vaLLuva use such a tone.

May be for people that don’t neither know on their own nor,  even if somebody were to tell them, it could be the only way!

But for those who surrender ‘Him’, the sea of virtues, at ‘His’ feet

Impossible to reach the shores of sea of life, so tumultuous to beat!

தமிழிலே:

அறவாழி  -  அறக்கடலாக விளங்கும், அல்லது அறத்தோடு வாழ்வதை தலையாகக் கொண்ட

அந்தணன்  -  சான்றோன், நற்குணங்களினால் உயர்ந்த இடத்தில் அவற்றின் உறைவிடமாக இருப்பவன்

தாள் – அவரது அடியிணை

சேர்ந்தார்க் கல்லால் -  அணுக்கத்தில் இருப்பவர்களைத் தவிர பிறிதோருக்கு

பிறவாழி – பிறந்து வாழும் வாழ்க்கை என்னும் ஆழமான, கடத்தற்கு பெருந்தூரமாக, சோர்வையும், தரக்கூடிய , கடலிலே உண்டாகக்கூடிய மற்றும் பலவித ஆபத்துகளையும் குறிப்பது

நீந்தல் அரிது. – நீந்திக் கடப்பது மிகவும் கடினம்.

சாதாரணப் பேச்சிலே வாழ்க்கையென்பதை ஒரு கடலுக்கு ஒப்பாகச் சொல்வது வழக்கு. கடலானது சோர்வைத்தரும் நீண்ட தூரம், ஆழம், ஆர்ப்பரிக்கும் அலைகள், ஆபத்தை விளைக்ககூடிய பல உயிரினங்கள் என்று நீந்திக் கடப்பதற்கு ஒரு சவாலான களமாக இருப்பது. அதைக் கடப்பதற்கு எப்படி ஒரு நல்ல நாவாய் தேவையோ, நாவாயைச் செலுத்த மீகாமன் தேவையோ, அதைப் போன்றவன் தான் அறக்கடலாய் விளங்கும் சான்றோனான இறைப்பொருள். அவனைத் துணையெனக் கொண்டே, பிறவியாகிய,  பேராபத்துகளும், கடப்பதற்கு பல சவால்களும் நிறைந்த மனித வாழ்கையக் கடக்கமுடியும்.

வாழ்க்கையை ஒரு சுமையாக, சவாலாக, கடப்பதற்கு ஒரு கடினமான ஒன்றாக சித்தரித்து, தனி மனிதக் குறிக்கோளே அந்த பிறப்பு இறப்பு இல்லாத பேரின்ப நிலையை அடையத்தான் என்கிற கருத்திலே பலரும் எழுதியிருப்பது ஆச்சரியமேயில்லை. வள்ளுவரும்கூட அப்படியே எழுதியிருப்பதுதான் சற்று வியப்பை உண்டாக்குகிறது.

வாழ்க்கையை அழகாக வாழக்கற்றுக்கொண்டுவிட்டால், இது கடலாக இல்லாமல் கல்கண்டாக மாறிவிடாதா என்ன? அறத்தோடு வாழுங்கள், உங்கள் வாழ்வு செழிக்கும் என்பது ஒருவகை. நீங்கள் இப்படி இல்லாவிட்டால், இது போல ஆகிவிடும் என்பது மற்றொரு வகை. முதலாவது சொல்லிக்கொடுப்பது, பிந்தையது,  பயமுறுத்துவது.

ஆனால் என்ன செய்ய, சமயத்துக்கு, தனக்காகவும் தெரியாது, சொன்னாலும் புரியாதவர்களுக்கு, இப்படிச்சொன்னால்தான் புரியுமோ?

இன்றெனது குறள்

ஆன்றோர்தம் உற்றதுணை மாவாழி வாழ்வதனில்

ஆன்றவோர் ஓடமா மே!

குறளின் குரல் - 19

April 25, 2012

தனக்குவமை இல்லாதான் தாள்சேர்ந்தார்க் கல்லால்

மனக்கவலை மாற்றல் அரிது

                                                     (குறள் 7: கடவுள் வாழ்த்து அதிகாரம்)

Transilitreration:

tanakkuvamai illAdAn thALsErndhArk kallAl

manakkavalai mAtRal aRidhu

tanakkuvamai – One who is beyond the bounds of compare, match

illAdAn – who does not have ( match, comparison)

thAL – the feet

sErndhArk kallAl- those have not surrendered (at His feet)

manakkavalai – the worry or burden in the mind

mAtRal – to change or rid of

aRidhu – difficult or impossible (to get rid of)

Unless one reaches the feet of the Godhead that is beyond compare or match, it is difficult to get rid of the worries that arise in the mind

When the choice is to be with a person that is beyond compare, one tends to develop and attain the mental state of the exalted personality. When that maturity sets in a mind, the person would have truly crossed the state of being worried or devoid of it.

The pain of sorrow and the bliss of joy are alike for the enlightened souls. When we surrender to the enlightened being, the mind truly liberates itself not to see any pain anymore arising out of any worries. It is all pure bliss, bliss and bliss!

Worries of mind are hard to change unless

Resolve is there to follow the footsteps of peerless

தனக்குவமை – தனக்கு இணையென அடையாளம் அல்லது இத்தன்மையினன் என்று சொல்லக்கூடிய

இல்லாதான் – இல்லாதவன் (உவமைகளுக்கும், இணைகளுக்கும் அப்பாற்பட்டவன்)

தாள் – அவனுடை அடி

சேர்ந்தார்க் கல்லால் – அடைந்தவர்களைத் தவிர மற்றவருக்கு

மனக்கவலை – மனத்தின்கண் ஏற்படும் கவலைகளும், அதனால் துன்பங்களும்

மாற்றல் – மாற்றுதல், விடுபடுதல் (கவலைகள், துன்பங்களிலிருந்து)

அரிது – மிகவும் கடினம், இயலாதவொன்று.

இவன் இன்ன தன்மையினன் என்று உவமைகளுக்கும் உதாரணங்களுக்கும் அப்பாற்பட்ட உத்தமப் பொருளாம் இறைகுணம் உடையவரை சேர்ந்தால், உள்ளத்தின்கண் ஏற்படும் கவலைகளும், அதனால் ஏற்படக்கூடிய மனத்துன்பங்களும், ஒருவரை அணுகாது.  மற்றவர்களுக்கு அது கடினம் என்று சொல்லப்படுகிறது.

சேர்ந்திருக்கும் பொருளைப் பற்றியே ஒன்றின் குணமும் அமைகிறது. உவமைகளுக்கு அப்பாற்பட்ட உத்தம குணத்தைச் சேர நினைக்கும் போதே, மனம் ஒரு பக்குவ நிலையை அடைந்திருக்கும். அடைந்தபின்னர் அந்த பக்குவநிலை மேலும் உயர்ந்து, மனம் கவலை, இன்மை என்னும் நிலைகளைக் கடந்திருக்கும். அப்போது எப்படி கவலைகள்  அதனால துன்பங்களும் உண்டாகும்? மற்றவர்களுக்கு இன்னும் கவலை என்ற ஒரு நிலையைப்பற்றிய நினைவு இருப்பதால் அதனால் உண்டாகும் துன்பங்களும் நிச்சயமாக உணரப்படும்.

திருநாவுக்கரசரின் திருப்புள்ளிருக்குவேளூர் திருக்குறுந்த்தொகைப் பாடல் ஒன்று இதே கருத்தை ஒட்டி, இவ்வாறு செல்கிறது.

தன்னுறுவை ஒருவர்க்கறிவொணா

மின்னுருவனை மேனி வெண்ணீற்றனைப்

பொன்னுருவனைப் புள்ளிருக்கு வேளூர்

என்ன வல்லவர்க் கில்லை இடர்களே

தன்னுறுவை ஒருவர்க்கறிவொணா என்று சொல்வதே அவனுக்கு இணையாக ஒருவனுமில்லை என்ற கருத்தில் அமைகிறது. அதேபோல் அந்த புள்ளிருக்கு வேளூர் உறை சிவனை அடைந்தவர்க்கு இடர்கள் இல்லை என்று சொல்லும் போதே, மற்றவர்க்கு அது அரிது என்பதும் பெறப்படுகிறது. இந்த உதாரணம் கூட சிவனை ஏத்திச் சொல்வதற்காக அல்ல. வள்ளுவன் கருத்தை வழிமொழிந்த கவிகள் சமகாலத்திலும், பிற்காலத்திலும் நிறைய இருந்திருக்கின்றனர், ஆனால் அவர்கள் சார்ந்த சமயம் அல்லது சித்தாந்தத்தை ஒட்டி.

இன்றெனது குறள்

ஈடில்லான் நல்லடிகள் சேர்ந்தார்க்கு என்றுமனக்

கேடில்லை, மற்றோர்க் கரிது.

குறளின் குரல் - 18

April 24, 2012

பொறிவாயில் ஐந்தவித்தான் பொய்தீர் ஒழுக்க

நெறிநின்றார் நீடுவாழ்  வார்

                                                     (குறள் 6: கடவுள் வாழ்த்து அதிகாரம்)

Transiliteration:

poRivAyil aindhavittAn poithIr ozhukka

neRi nindRAr nIduvazh vAr

poRi vAyil aindhu – five sensory parts of our body that are conduits for all that we see, speak, hear, smell and touch (eye, mouth, ears, nose and the body)

avittAn – one who has conquered them (the five senses) to shut the lusts arise out of them.

poithIr ozhukka neRi – path of rightful conduct devoid of falsehood

nindRAr -  stood by (the path of rightful conduct)

nIdu vazhvAr – will live long on this earth (again not the physical body, but their lasting glory)

Thirugnana Sambandar in his dEvAram (தேவாரம்) echoes a similar thought.

 “pulan aindhum poRi kalangi neRi mayangi arivazhindhdhittu”

(புலனைந்தும் பொறி கலங்கி நெறி மயங்கி அறிவழிந்திட்டு )

Giving in to the desires of our senses invariably drags us away from the path of rightful conduct.  It takes a monumental effort to get unused to anything that even one of our senses gets used to.  Then imagine our plight dragged in five directions by the five senses. Even those who claim that they have absolute control over things they indulge in, know it very well, that there is a point of no return for anything they indulge more – when it becomes an addiction.

The word “aviththAn” (அவித்தான்) has been used in the context of destroying the urge to use the senses for the lustful acts. When the lusts control the senses, we stray from the path of right conduct and our intellect is clouded.  

So, the common commentary gives the following meaning: “When we follow the path of the Godhead that has successfully controled the senses and follow the path of rightful conduct in ourlives, our glory will stay even beyond of our life time.”

However, the word “avithAn” could be interpreted in a way, (a) one who can control and quell the (the lusts born out of five senses) or (b) who did control them in the past. Bothways, this can’t be said of Godhead, as it implies, “ He” had a problem to startwith and  that “He” controlled. The word “avidhA” also means “ “agnjAnam” (அக்ஞானம் – ஞானமில்லாதது – மெய்ஞானத்துக்கு எதிரானது) – lack of proper, righteous knowledge.

Now if we read it back, it gives the meaning, ‘One can live the life of glory even after passing away from the world, when  the person stays the course of righteous, virtuous path devoid of the lies, deceptively perceived  as good conduct guided by five senses born out of lack of knowledge”

“poRivAyil aindhAl, avdidhhai poi, thIr ozhukka neRi” (பொறிவாயில் ஐந்தால் அவித்தை பொய் – தீர் ஒழுக்க நெறி!). There is a room to think that the words could have changed or altered for the meter over the 2000 years of its existence. 

Life of glory for who stride the righteous path to follow

Of that conquered the five senses that make us shallow

தமிழிலே:

பொறிவாயில் ஐந்து – கண், வாய், செவி, நாசி, மெய் என்னும் ஐம்பொறிகள் (மனித இயக்கத்தின் இன்றியமையாத காரணிகள்)

அவித்தான் – அழித்தவன், அறுத்தவன் (ஐம்பொறிகளால் உண்டாகும் தவறான இச்சைகளை அறுத்தவன் என்று கொள்ளப்படவேண்டிய பொருள்)

பொய்தீர் ஒழுக்க நெறி - பொய்யான, மாயையான (ஐம்பொருள்களின் பயன்பாடுகளைப் பற்றி) கருத்துக்கள் நீங்கி, உண்மையான ஒழுக்கமான வாழ்நெறி

நின்றார் – ஒழுகி நிற்றல் – வாழ்க்கை கோட்பாடக் கொண்டு வாழுதல்

நீடுவாழ்வார் – உலகில் புகழோங்கி வாழ்வார்.

திருஞானசம்பந்தர் பின்வரும் தேவாரப் பண்ணிலே, இதே போன்ற கருத்தை முன்வைத்து,

“ புலனைந்தும் பொறி கலங்கி நெறி மயங்கி அறிவழிந்திட்டு”  

என்கிறார்.  ஐம்புலன்களும் தங்கள் பயனான இயக்கத்தினின்றும் தடுமாறி, அவற்றுக்குரிய நெறி மறந்து, அதனால் அறிவழிந்த்திட்டு என்பார்..

புலன்களின் இச்சைகள் பெரும்பாலும் நம்மை நல்லொழுக்க வழிகளிலிருந்த்து விலக்குவதாகவே இருக்கின்றன. 

ஒரு புலனின் இச்சைக்கே மிக்க முயற்சி செய்துதான் வெளியே வரவேண்டியிருக்கிறது. ஐம்புலன்களும் ஐந்து வேறு திசைகளில் நம்மை இழுக்கும் போது, அதனால் வரும் அலைவுகளை நினைக்கவே துன்பம். நானனெல்லாவற்றிலும் ஈடுபட்டாலும், ஒரு மட்டோடு இருக்கமுடியும் என்று வாய் வைராக்கியம் பேசுபவர்கள் ஏராளம். அவர்களையும் அறியாமல் இச்சை வெள்ளத்திலே இழுபட்டுச் சென்று வெளிவரமுடியாமல் தத்தளிப்பதைத்தான் பார்க்கமுடியும் பெரும்பாலும்.

“அவித்தான்” என்னும் சொல் “அழித்தான்” அல்லது “அறுத்தான்” என்ற பொருளாக பல உரையாசிரியர்கள் கூறியுள்ளனர். பல உரையாசிரியர்களும் கூறியுள்ள பொருள் இதுதான்:

“ஐம்புலன்களினால் விளையும் அவா அறுத்து, பொய்மையில்லாத ஒழுக்க நெறியின் (வாய்மையென்று சொல்லாதது, பின்னாலே சொல்லப்படும், பொய்மையும் வாய்மெய் எனப்படும் புரைதீர்ந்த விடத்து என்றுச் சொல்லப்போவதாலோ?) படி வாழ்பவர், உலகம் உள்ளளவும் அவர் புகழ் நிலைபெற வாழ்வார்”

ஆனால், “அவித்தான்” என்ற சொல்லாட்சி நெருடலாக இருக்கிறது. அதை பொருள் கொள்ளும் போது, (1) கடந்த காலத்திலேயே அவற்றை வென்றவன் என்றும் (2) அல்லது ஏதோ அவை இருந்து, இப்போது இல்லாதது போல் என்றும் – நினைக்கவேண்டியிருக்கிறது. உயர்ந்த இறைவனுக்கு இவை இருந்ததாகவும், அவற்றை அறுக்க வேண்டியிருந்ததாகவும் நினைப்பதே தவறு. அவித்தை என்பது அஞ்ஞானம், மெய்ஞானத்துக்கு எதிரானது, பொய்யானது.

ஆனால் இந்த குறள் இப்படி இருந்திருக்குமானால்:

“பொறிவாய் ஐந்தால் அவித்தை பொய் தீர், ஒழுக்க

நெறி நின்றார் நீடுவாழ்வார்”

புலனைந்தினால் ஏற்படும் அஞ்ஞானமகிய பொய் தீர்ந்து, ஒழுக்கமான நெறிகளின் படி வாழ்பவர், இவ்வுலகில் நீண்ட புகழோடு வாழ்வார் – என்கிற பொருள் பொருந்தி வருகிறது. 

ஆனால் அப்போது கடவுள் வாழ்த்து அதிகாரத்திற்கு பொருந்துமா என்ற கேள்வியெழலாம். கடவுள் என்பவன், நம்முள்ளத்திலேயே இருப்பவன். அகம்நோக்கிச் செல்பவருக்கெல்லாம் அகப்படும் மெய்ப்பொருள். கடவுள் வாழ்த்தில் சொல்லப்படும் ஒவ்வொரு குறளும் படிப்படியாக அப்படிப்பட்ட குணநலங்களைச் சொல்லி, ஒவ்வொருவரையும் உள்ளிருக்கும் கடவுளை உணரச் செய்வதாகவே கொள்ளலாம்.

இன்றெனது குறள்:

ஐம்புலன வாவறுத்தார் மெய்யொழுக்கம் பற்றினார்க்கு
வையமுள் ளாங்கும் புகழ்

குறளின் குரல் - 17

April 23, 2012

இருள்சேர் இருவினையும் சேரா இறைவன்

பொருள்சேர் புகழ்புரிந்தார் மாட்டு

                                         (குறள் 4: கடவுள் வாழ்த்து அதிகாரம்)

Transliteration:

iruLsER iruvinaiyum sErA iRaivan

poruLsER pugazh purindAr mAttu

iruLsEr – knowledge that can confuse our thinking

iruvinaiyum – the understanding of good and bad deeds (like looking the face in shaky waters)

sErA -  will not be or come (when you have a clear knowledge of good/bad deeds)

iRaivan – the supreme knowledge of Godhead.

poruLsEr – that glory befitting that  elevated state of Godhead

purindAr mAttu – those who understand (you should seek the proximity of desire/dislike free soul)

Knowledge covered by the veil of illusion resulting in ignorance about the supreme soul gets us confused as to the true good or bad deeds. If we seek the closeness of that supreme soul, which comes out of a truthful search, even without our knowledge osmosis takes over and we get to the state of desire and dislike-free, whence what could possibly touch us?

If are close to and understand the glory of Supreme being, it is understandable that ‘bad deeds’ won’t be in our thoughts or ways. But why should it be for “good deeds”? Somehow the earlier commentaries were inadequate in explaining this

A little research into Geetha commentary by Swami Chidbhavananda (Ramakrishna Tapovanam), made it clear and meaningful. In his commentary to the 31^st verse in “mOksha sanyAsa yoga” (‘yayA dharma dharmam cha kAryam chA karyamEva…),  it implies for people with Rajasa gunA, it is not possible to see the real good as their knowledge is akin to seeing the face in shaky waters.

“The confused intelligence is worse than complete ignorance is what is to be understood”. Even this previous sentence written the other way would be meaningless as it would in some way advocate ignorance is better. Only when you attain the sAthvik nature, which comes out of seeking that supreme soul, you get rid of the screen of avidya or mayA of confused knowledge of what is good or bad.

Illusory knowledge about of deeds done well or ill

Shall not touch those that understand His glory well.

இருள்சேர் – அறிவு மயக்கத்தை தரக்கூடிய

இருவினையும் – நல்வினை/தீவினை என்பதை பற்றிய அசைநீரறிவு (கீதையை ஒட்டிய விளக்கம்)

சேரா – வராது, இருக்காது (எது உண்மையான நல்வினை/தீவினை என்கிற தெளிவுற்றபோது)

இறைவன் – இறைப் பொருளாம் பேரறிவு

பொருள்சேர் புகழ் – அந்த உயரிய நிலைக்கு ஏற்ற புகழை (இறை நிலையின் புகழை)

புரிந்தார் மாட்டு – அதை புரிந்தவர்களிடத்தில் (இதற்கு வேண்டுதல் வேண்டாமை இலானடி சேர்க)

சித்தத்தை சிவன்பால் வைப்பீர் – அத்துணையும் அவனே என்று. சித்தம் தெளிவுறும்  என்பர் சித்தர்களெல்லாம்..

அறியாமையால் நாமிது நல்வினை, தீவினை என்று கொள்ளும் கர்ம உபாதைகள், இறைவனின்பால் சித்தத்தை வைத்து இறைப்பொருளின் புகழை அறிந்தவர்களை சேரா. மயக்கமற்ற, உறுதியான நல்வினை, தீவினை பற்றிய தெளிவும் ஏற்படும் என்பதுதான் இக்குறளின் உள்ளுரை கருத்து.

இரண்டென்ற வேற்றுமை தோன்றும் மனதிலே பேதமும், அதனால் விளையும் இன்பதுன்பங்களும் நேருமாதலால், இறைப் பொருளின் ஏக, அனேக நிலையை தெளிவுற்றவர்கள், இரண்டையுமே சமநோக்கில் கொள்வார் என்பது பெறப்பட்ட பொருள்.

புகழ் புரிந்தார் எனும் சொல்,  இறைப்பொருளைப் புகழ்பவர்கள் என்ற பொருளிலே சொல்லாடப்படுவது, இறைப்பொருளின் தன்மைக்கு மாற்றாய் உள்ளதால், ‘புரிதல்’ அல்லது ‘தெளிவுறுதல்’ என்றே கொள்ளலாம்.

இறை என்பது. வள்ளுவன் பிறிதொரு குறளில் சொல்வது போல, அகழ்வாரைத் தாங்கும் நிலம். புகழ்வதும், இகழ்வதும் அப்பொருளைத் தீண்டுவதில்லை. அது ஒவ்வொரு உள்ளத்திலும் ஒளிரவல்ல அறிவு ஜோதி. அதுவே ஆண், பெண் பேதமில்லாத தனிப்பெரும் சுடர். இறைவன், இறைவி எனும் பாகு பாட்டிற்குள்ளும் அடங்காப்பொருள்.

இந்த குறளைப்பற்றி சிந்திக்கும்போது, “இருள்சேர் இருவினை” என்பதற்கான உரையாசிரியர்களின் விளக்கம் சற்றும் உவப்புக்கு உரியதாக இல்லை.  “மயக்கம் அல்லது அறியாமையோடு கூடிய நல்வினை,  தீவினைகள்” என்றே கூறப்பட்டிருக்கிறது. “தீவினை என்பது சரி”, நல்வினை என்றது எதனால்? அது எப்படி மயக்கமாகும் அல்லது அறிவின்மையாகும்.

எதற்காகவோ கீதையின் பக்கங்களைப் புரட்டிக்கொண்டிருந்தபோது, (இறைவன் சித்தமோ?), மோக்ஷ ஸந்யாஸ யோகத்தின் முப்பத்தி ஒன்றாது சுலோகத்தின் பொருளைப் படிக்கநேரிட்டது. வியக்கத்தக்க விளக்கம் கிடைத்தது. கிருஷ்ணன், அர்சுனனுக்குச் சொன்னது: (சுவாமி சித்பவானந்தர் உரை)

‘பார்த்தா, தர்மத்தையும் அதர்மத்தையும், தகுந்த காரியத்தினையும் (நல்வினை), தகாத காரியத்தினையும் (தீவினை) தாறுமாறாக  எந்த புத்தி அறிகிறதோ அதுவே ராஜஸமானது (இருள் அறிவு – ஜகத்ரட்சகனின் உரை).

இதற்கு தரப்பட்டிருக்கிற விளக்கம் மிகவும் அழகானது. அசைகின்ற நீரில் உருவம் உள்ளபடி தெரிவதில்லை.  நல்வினைகளும் தீவினகளும் கூட திரிவுபட்டே தெரியும். முந்தைய குறளில் சொன்னது போல,  வேண்டுதல் வேண்டாமை என்கிற நிலையை அடைந்த இறைப்பொருளை அடைந்தவர்களுக்கு, இந்த அசைவுபட்ட நிலை இருக்காது. அப்போது எது உண்மையாகவே நல்வினை அல்லது தீவின என்கிற மயக்கமற்ற அறிவு ஏற்படும்.  

இப்போது “இருள்சேர் இருவினை” என்பதற்கான உரிய விளக்கம் கிடைத்தது.

இன்றெனது குறள்:

ஓங்குபுகழ் வல்லிறையைச் சேர்ந்தால் - வினையிரண்டால்

ஓங்காதே பாழ்மயக்கம் தான்

குறளின் குரல் - 16

April 21, 2012

வேண்டுதல் வேண்டாமை இலானடி சேர்ந்தார்க்கு
யாண்டும் இடும்பை இல
                                     (குறள் 4: கடவுள் வாழ்த்து அதிகாரம்)

Transliteration: 

                  vENDudal vENDAmai ilAnaDi sErndArkku

                  yAnDum idumbai ila.

vendudal – Desire

vENDAmai – Dislike

ilAnaDi – One who does not have (the desire or dislike)

sErndArkku – who seeks and be close to such person (devoid of desire and dislike)

yANDum – always

iDumbai – disappointments or ensuing things bringing unhappiness…

Ethics of living has been repeatedly discussed in different cultures in different ways. Most often emphasized value for human evolvement is, an “unbiased approach” to looking at things and be devoid of strong preferences or dislikes of and for things, people, ideas, and dogma.

God is like water, colorless or tasteless. The same water with additives for taste of different kinds, ore depending on the vessel's property that it is contained in, can assume color, taste etc.

Only when a person desires or despises something strongly, ensuing disappointments and unhappiness sets in.  Only when somebody is able to get to the state of desire free mind, there will not be any source of unhappiness. There is a well known saying in tamizh “ Asai aRumingaL, Asai aRumingaL, IsanOdAyinum Asai aRumingaL”(ஆசை அறுமின்கள், ஆசை அறுமின்கள், ஈசனோடாயினும் ஆசை அறுமின்கள்) .This advocates one side of being devoid of desire even with the God, but does not preach that you should not have the devotion at all. It only talks about the extreme state here.

Once again, subtle meaning is that, if you seek out the desire-free (not desire-less or more) souls on this earth, in their company, you will learn how to be like them and so be without the feeling of deception, disillusionment, discontentment, disappointments etc.

“Seek the company of the soul free of desire

 And be without the consequences that are dire”

இன்றெனது குறள்:

விழைதலும், இன்றியும் அற்றார் துணையில்

நுழையும் இடுக்கணுண் டோ?

தமிழிலே:

வேண்டுதல் – உருவப் பொருள்களின் மீதான பற்றும், விருப்பமும், ஒரு சார்பான நிலைப்பாடும்

வேண்டாமை – உருவப்பொருள்களின் மீதான பற்றின்மை, வெறுப்பு, மறு சார்பான நிலைப்பாடும்

இலானடி – இல்லாத நடுவு நிலையாளர் – இது உலகியலோர்க்கு இயலாததாகையால், மறைபொருளாம் இறைக்கு ஏற்றிச் சொல்லப்பட்டது.

சேர்ந்தார்க்கு – அவரின் அணுக்கத்தை அடைந்தவர்க்கு

யாண்டும் – எப்பொழுதும்

இடும்பை இல – துன்பந்தரும் பொருளேதும் இல்லை (அவர்கள், சமநோக்கு நிலையையும், எல்லாவற்றையும் காலக்கோட்டின் குறுகிய சாளரத்தினை (ஜன்னலினை), கடந்து செல்லும் தற்காலிகம் என்று உணர்ந்த நிலையினையும் அடைந்தவர்கள்)

சகுண நிர்குணனான இறைவன் இது வேண்டும், இது வேண்டாம் என்கிற விருப்பு-வெறுப்பினைக் கடந்தவன்.  அவனின் தாளினை சேர்ந்தவர்களுக்கு எப்போதும் துன்பம் கிடையாது.

விருப்பு வெறுப்பைக் கடந்தவனாகிய இறைவனின் சரண் அடைபவர்களுக்கு, அவ்விறைவனின் குணநலனாகிய  வேண்டுதலும், வேண்டாமையும் இல்லாத தன்மையும் சேர்ந்துவிடுவதால், அவர்களுக்கு யாதொரு துன்பமும் எப்போதும் சேராது. 

தமிழ் ஞானிகள் சொல்லியிருப்பதுபோல், “ஆசையறுமின்கள், ஆசையறுமின்கள், ஈசனோடாயினும் ஆசையறுமின்கள்”. எந்த வித எல்லை கடந்த மனவுணர்ச்சிகளுக்கும், ஆசைகளுக்கும், விருப்பங்களுக்கும் இடம் கொடாமல், அதே சமயம், அவற்றை நிராகரிக்காமலும், தாமரை  இலை நீரைப் போல், பாதரசத்தைப் போல் ஒட்டாமல் இருப்பவரது அணுக்கம், அந்த இறைபொருளின் துணையில், நமக்கு வரும் துன்பம் எதுவுமில்லை.

வேணுமென்கிற ஆசையும். அதனால் இன்பம் என்கிற எண்ணமும், கிடைக்காததனால் விளையும் ஏமாற்றமும், கோபமும் வேண்டாமென்கிற வெறுப்பும் , துன்பம் அளிப்பவையாதலால். இவை விலக்கிவிட்டால் துன்பமில்லா பெருவாழ்வே கிட்டும்

குறளின் குரல் - 15

மலர்மிசை ஏகினான் மாணடி சேர்ந்தார்
நிலமிசை நீடுவாழ்வார்
                                     (குறள் 3: கடவுள் வாழ்த்து அதிகாரம்)

  

malar – the flower ( metaphor of the flower of the mind)

misai – on it

EginAn – who is seated (on the  flower of the mind – the realized mind is likened to blossomed flower)

mANadi – the respectable feet (or simply close – “aDi” (அடி) because the learner as to be humble towards the teacher)

seRndAr – who reached (the respectable feet of the realized)

nilamisai – On this earth

nIdu vAzhavAr – will live long (their glory actually, even after they passed away)

The 3^rd kural of the 1^st chapter of Kural continues on the theme of praising the glory of omniscient. 

Those who approach the omniscient seated on the flower (of the mind ) and sit at the feet ( mark of humility and possibly to learn the higher knowledge ), will live on this earth with lasting glory.

If we have to assume that the one who is seated on the flower as Brahma, we may extend this to a metaphor of “the state of brahma – the self awareness that comes out of deep self inquiry. When the self is realized, such persons, even after their mortal coil has left the world, will stay alive with their glory for a long time.

It is indeed confusing to understand the reference to “malar misai EginAn” (மலர்மிசை ஏகினான்), even with all the existing commentaries. Did he refer to Brahma or Buddha who are depicted to be seated on the lotus in mythology?  Or was it just a metaphor? After all commentators can use their own imagination and try to give an exalted meaning to the verse, completely different from what the poet had intended.

Here is another way to interpret.

In yogic tradition, the attainment raising kundalini from “mUlAdhAra” to “sahasrAkArA” ( the  seat of 1000 lotus petals) is likened to the inner awakening of self.  Did he refer to such yogi’s who would lead us to a life of lasting glory, if we approached them and learn from them?  If we have to think of a reference to a GOD, then the assumption of the previous kural is rendered baseless.  It is difficult to think that he simply used “malar misai” for rhyming with the “nila misai” in second line.

“Be at the respected feet of Him seated on flower

 And the life will be that of glory and greatness forever.”

இன்றெனது குறள்:

பூவிருந்தார் புண்ணியத்தாள் போந்திருந்தால் பீடுடைய

தாவிருக்கும் பூமியின்கண் வாழ்வு

தமிழிலே :

நினைப்பவர் மனமலர் பீடத்தில் அமர்ந்தவனின் அடியினை அடைந்தவர்கள், இவ்வுலகில் உடல் நீங்கினும், நீங்கா புகழோடு வாழ்வார்.

மலர்மிசை ஏகினவனை பிரமனாகக் கொண்டால், பிரமன் பதம் என்னும் பிரமநிலை அடைவதை உருவகமாகக் குறிப்பதாகக் கொள்ளலாம். அப்படிப்பட்ட பிரமநிலை, அதாவது தன்னை உணர்ந்தவரது புகழ், இந்நிலம் உள்ளளவும் நிலைத்திருக்கும் என்பதே பொருள்.

வள்ளுவர், இந்த குறளிலும் கடவுள் என்று குறியாது, “மலர்மிசை ஏகினான்” என்று சொன்னது, சிந்திக்கக்கூடியது. மலரின்கண் அமர்ந்தோன் என்றால் மனமலரின்கண் அமர்ந்தவன் எனக்கொள்வதா அல்லது பதுமத்தின் மேலமர்ந்த பிரமனை அல்லது புத்தனெனக் கொள்வதா எனக் குழம்பலாம். அல்லது உருவகமாகக் கொண்டால், யோகசாத்திரதில் சொல்லியிருப்பது போல, குண்டலியை எழுப்பி, ஆறு சக்கரங்களைக் கடந்து சஹஸ்ராகாரம் எனப்படக்கூடிய ஆயிரமிதழ்கள் கொண்ட தாமரையின்கண் காணும் ஞான நிலையைக் குறிப்பது எனக்கொள்ளலாமா?

அப்படிப்பட்ட ஞானச்செறிவினை அடைந்தவர்களது மாட்சிமை பொருந்திய அணுக்கத்தை அடைந்தால், பூமியில் நீடுழி காலம் புகழோடு வாழலாம் (பூதவுடல் அழிந்தாலும்) என்பதை கூறியிருப்பதாக கொள்ளலாம்.

மலர்மிசை – மலரின் கண் (மன மலரின் கண் என்கிற உருவகம்)

ஏகினான் – வீற்றிருந்தவன் (ஞானம் நாம் அடைவதற்கு முன், ஞானத்தைத் தருபவன் நம் மனதில் இருக்கவேண்டும்)

மாணடி – மாட்சிமை மிக்க அடிகளை ( கற்றுக்கொள்பவர்க்கு வேண்டிய பணிவினை உணர்த்தவே அடி என்றது.)

சேர்ந்தார் – அடைந்தவர்கள்

நிலமிசை – இப்பூமியின் கண்

நீடு வாழ்வார் – நீண்ட புகழோடு வாழ்வார்கள்